Een sterk gevoel voor ingetogenheid heb ik altijd belangrijk gevonden. Ego stond voor mij gelijk aan egoïsme, egocentrisme. Het bezorgde mij een nare smaak in de mond. Bescheidenheid siert de mens, doe maar normaal. Maar soms zijn er van die momenten dat alles toch even anders is, dat je even trots mag zijn, zelfs op jezelf. Als je de balans maar in de gaten houdt, het tussenstation tussen te weinig en te veel.

Het begon de afgelopen week allemaal in het Olympisch Stadion in Amsterdam. De verkiezing van het beste sportboek van 2010: Winnaar van de Publieksprijs. Met een overweldigende meerderheid aan stemmen. Mijn uitgeefster Jitske Kingma en mijn vriendin Hedy Kooymans spraken in superlatieven. Ik werd er verlegen van. Thuis werd ik overladen met felicitaties, complimenten en bloemen. Ik wist me geen houding.

Egodriften: Je hebt ze in alle soorten en maten, want tja het kanaal gelooft nu eenmaal graag dat rivieren alleen bestaan om hem van water te voorzien. Ik denk persoonlijk dat ze voortkomen uit een maatschappij waarin de laatste decennia het persoonlijk welbevinden en de zelfwaardering belangrijker zijn geworden dan het gemeenschappelijke doel. Ambitie, trots en aandacht raakten steeds meer gericht op het individu en iedereen ging daar op zijn eigen manier mee om.

De laatste tijd ontmoet ik steeds meer mensen die zich bewust zijn van de noodzaak om te kijken en af te wegen of hun eigen persoonlijke egodriften ook kunnen bijdragen aan een groter doel dan alleen het zijne of het hare. Dat stemt mij niet alleen gelukkig, maar zorgt er ook voor dat mijn bescheidenheid geen valse bescheidenheid wordt.

Enkele dagen na de prijsuitreiking, waarmee ik me geen raad wist, was ik nog even helemaal van streek. Iemand die wist dat de opbrengst van mijn boek bestemd is voor een bijzonder goed doel en die mij ook nu weer veel tijd in dat goede doel zag steken, zei plompverloren: ’Er zijn mensen die hard moeten werken voor hun geld en geen tijd hebben om zich voor dat soort zaken in te zetten’. Pats, dat kwam binnen! Ik voelde me gekrenkt, onbegrepen, ging er met mijn persoonlijke ego in zitten.

Maar gelukkig was er meteen daarna de Teun van Vliet Classic, de fietstocht waar het allemaal om was te doen. Teun van Vliet is een oud-wielrenner die tot twee keer toe werd getroffen door een hersentumor. Één procent kans had hij om te overleven, binnen één jaartje zou hij eigenlijk dood moeten zijn. Over hem gaat mijn boek, dankzij hem werd er ook een die fietstocht georganiseerd waarbij geld werd ingezameld voor een belangrijk onderzoek naar hersentumoren.

De avond voorafgaande aan het evenement was er een reünie van de in de jaren tachtig zo vermaarde Panasonic-wielerploeg, die speciaal voor de Teun van Vliet Classic, speciaal voor dat prachtige doel, weer samen kwam. Eerst was er nog even de ergernis over de mensen die hiervoor op het laatste moment hadden afgezegd, maar daarna was het vooral genieten van het warme weerzien tussen oud-ploeggenoten als Peter Winnen, Henk Lubberding, Theo de Rooij en Phil Anderson.

Minister Ivo Opstelten was er ook. Hij vertelde dat hij op mijn boek had gestemd, vooral ook omdat hij het gewoon goed vond. Ik kreeg een ‘hug’ van Mart Smeets die mij met een oprechte glimlach feliciteerde. Egodrift? Voor even mocht die er zijn, want het ging om het doel, om geld inzamelen en daar is het bekroonde boek simpelweg een onderdeel van. Zoals zo vele mensen daar een onderdeel van zijn.

Bijna 1200 mensen namen deel aan de Teun van Vliet Classic en allemaal steunden ze daar op hun eigen manier het goede doel mee. Vriendin Hedy kwam met haar zonen Tim en Ferdie. Buurman Ad van der Ven klom, ondanks zijn harttransplantatie, enthousiast en fit op de fiets. En Eric Schneider maakte, samen met zoon Luut, het team van ons hoekje van de Toulonselaan in Dordrecht compleet. Individuen, samen voor een gezamenlijk doel.

Vaak is de wereld een theaterzaal waar de slechtste lieden de beste plaatsen hebben. Maar gelukkig kan het ook anders. De eerste Teun van Vliet Classic tokkelde universele snaren aan. Van passie, ontroering, warme en oprechte liefde voor elkaar en van strijdlust voor hetzelfde doel.

Teun was door dit alles bijna een week lang het stralende middelpunt. Toen hij hoorde dat mijn boek over zijn leven de Publieksprijs had gewonnen, moest hij huilen. Toen hij enkele dagen later zag wie er allemaal op zijn reünie en zijn toertocht waren afgekomen, kwamen opnieuw de tranen. Huilen mag in zulke gevallen, huilen moet dan zelfs, want huilen kan ook mooi zijn. Ook natte ogen kunnen schitteren. Bewees Teuntje. De achterkant van zijn roem is geen mijnenveld geworden, integendeel, hij inspireert anderen om vooral nooit op te geven.

Geluk is een seconde die eeuwigheid wil zijn, maar geluk vermenigvuldigt zich wanneer je het met anderen deelt. Het belang van de groep ging de afgelopen dagen voor het belang van het individu, dat stemde niet alleen trots, maar ook gelukkig. En dat gaat door. De eerste stap is gezet. En aan het vervolg kan ook weer iedereen meedoen. Door het boek te kopen, door vrijwilliger te worden, door mee te doen aan een van de volgende acties, door het unieke en hartverwarmende project Buddies.nu van Anne ondersteunen. Of gewoon door anderen, die geveld zijn door die vreselijke ziekte die kanker heet, een hart onder de riem te steken.

Dankjewel Ivo voor je stem. Dankjewel Mart voor die welgemeende felicitatie. Dankjewel Anne jouw prachtige stichting Buddies.nu. Dankjewel Jitske voor je vertrouwen en geloof in mij als auteur. Dankjewel Hedy, Tim en Ferdie voor jullie liefde. Dankjewel Ad, Eric en Luut voor jullie gezellige deelname. Dankjewel Annemarie voor je warme uitstraling.

De wereld is een stuk beter af met mensen als jullie. Ik ben er trots op een van jullie te mogen zijn. En voor deze keer ben ik dan ook een beetje trots op mezelf. Soms mag dat. Als je de balans maar in de gaten houdt, het tussenstation tussen te weinig en te veel.
Sta op tegen kanker. Samen maken we het verschil!

PS1: Voor een mooie en integere reportage van Mart Smeets over de Teun van Vliet Classic klik hier