Soms is het ook als journalist en schrijver beter niet te reageren op iets wat wereldnieuws is. Omdat je niet genoeg verstand denkt te hebben van het onderwerp. Omdat het je niet echt interesseert ook. Of gewoonweg omdat je het niet de moeite waard vindt. Maar soms kun je het uiteindelijk toch niet laten. Omdat je er bij voorbeeld niets meer van begrijpt en de adoratie voor iemand die is heengegaan voor jou ongekende en onbegrijpelijke vormen aanneemt.

Op 5 oktober 2011 overleed Steven Paul Jobs, geboren op 24 februari 1955 in San Francisco, zoon van Joanne Carole Schieble en de Syrische student Abdulfattah Jandali en geadopteerd door Paul Jobs en Clara Jobs-Hagopian, die hem zijn naam gaven. Jobs was medeoprichter en topman van Apple Inc. en leed aan alvleesklierkanker. Zijn overlijden sloeg in als een bom, maakte meer los dan de dood van een legendarische acteur, een briljante muzikant of een topsporter. Wereldwijd!

Jongeren in China staken kaarsjes op in de vorm van de bekende appel. In allerlei steden zag je mensen verslagen voor de deuren van Apple-flagstores staan. Er werden bloemen neergelegd. Miljoenen jongeren rouwden en noemden Jobs hun allerbelangrijkste inspiratiebron. President Barack Obama sprak over een van de grootste vernieuwers van Amerika. ,,Hij veranderde ons leven en zorgde ervoor dat iedereen de wereld op een andere manier bekijkt.’’

,,The Man Who Invented our World,’’ schreef een grote technologiewebsite. Een andere ging ter nagedachtenis helemaal ‘op zwart’. De jeugd adoreerde Jobs als een popster en grijze, zo op het oog toch wijze oude mannen, vergeleken hem met Edison, met Einstein, Henry Ford en zelfs Leonardo da Vinci.

In Nederland was op 6 oktober de uitzending van het populaire programma ‘De Wereld Draait Door’ helemaal gewijd aan het overlijden van de ‘man die de wereld veranderde’. Silvana Simons zei dat ze geen begrip meer kan opbrengen voor mensen die ‘met Windows lopen te klooien’. Steve Jobs is, zo bleek, een religie!

Vrienden op Facebook treurden alsof de wereld was vergaan. Het Algemeen Dagblad vroeg zich in een poll af of er nog mensen zijn die niets van Apple in huis hebben. Ik vulde als een van de weinigen ‘ik’ in. Tot ergernis wellicht van mijn jongste dochter, of zelfs van Ans, een goede, dierbare vriendin die volgende week toch 50 wordt.

Het zal wel. Ik kon het allemaal nog net aanzien. Tot Steve Jobs werd afgebeeld als Jezus Christus, compleet met heiligenkrans en ook nog eens werd vergeleken met Nelson Mandela. Hallo zeg! Mag ik dan toch tenslotte even een beetje op de rem trappen. Waar hebben we het hier over?

Meneer Jobs heeft het heus niet allemaal alleen uitgevonden. Hij heeft ook hier en daar wat dingen gestolen, dingen verbeterd, vernieuwd. En hij had een goed team om zich heen. Hij was dan weliswaar een perfectionist voor wie alleen het beste genoeg was, een genie die het technologische landschap veranderde, maar hij was vooral ook een CEO, die een commercieel bedrijf leidde.

Bovendien kon hij als mens ook gewoon zo nu en dan een hufter zijn. Als je met hem op de zaak in de lift stond kon je maar beter je ogen neerslaan, want als alleen al jouw blik hem niet aanstond kon dat reden voor ontslag zijn. Het fameuze zakenblad Forbes maakte ooit een lijst van de meest verschrikkelijke bazen, en plaatste Jobs na onder andere Adolf Hitler en Kim Jong-il op plaats zes.

Mister Apple kon slecht rekening houden met de gevoelens van anderen, parkeerde, om maar eens wat te noemen, steevast zijn Mercedes op een invalidenplek en was ook in zijn privéleven allesbehalve een lieverdje. Jarenlang gaf hij bij voorbeeld zijn buitenechtelijke dochter geen cent alimentatie.

Vriendin Ans vertelde me dat hij de laatste tijd vriendelijker en vrolijker was geworden, dat hij aan het transformeren was en je mag natuurlijk nooit te hard oordelen over mensen die je zelf niet persoonlijk kent. Bovendien over de doden niets dan goeds. Maar om hem af te beelden en te aanbidden als Jezus Christus, om hem te vergelijken met Nelson Mandela, slaat toch echt helemaal nergens op.

Tussen alle foto’s van de ‘heilige’ Steve Jobs vond ik ook een plaat met twee afbeeldingen. Aan de bovenkant het bekende gezicht van ‘de held van de wereld’. Daaronder een vermagerd hongerend kindje in Afrika, een gier wachtend op de achtergrond. ‘One dies, million cry, million die, no one cries’, stond er onder geschreven.

Steve Jobs is overleden, veel te jong, je gunt het niemand. Maar ook als hij was blijven leven zou hij niets hebben gedaan aan de hongersnood in de wereld, zou hij nooit de Nobelprijs voor de Vrede hebben gewonnen, zou hij geen wijze levenslessen hebben geleerd aan de jongeren die hem hun belangrijkste inspiratiebron noemen.

Wellicht zou hij voor nog wat innovatieve veranderingen hebben gezorgd, maar toch echt niet voor veranderingen waar het werkelijk om gaat, veranderingen die de wereld echt beter, menselijker en socialer, maken. Sta mij toe om bij de hype rond het overlijden van Steve Jobs en al die adoratie toch even deze nuances aan te brengen.