Nee!
Geen collectes!
Ik doneer op mijn manier…
Ik herkende de lay out van de stickers die ik zelf bij mijn voordeur heb geplakt. Nee! Geen ongeadresseerd reclamedrukwerk… en… Nee! Geen huis aan huis bladen. Maar Geen collectes? Die kende ik nog niet en vond ik in eerste instantie best confronterend. Wat voor iemand woont hier? Geen collectes? Heb je dan niets over voor de zieke of zwakkere medemens?
Ik zag hem afgelopen zondag toen ik een goede vriendin in Vlaardingen opzocht. En toen ik erover na ging denken, begreep ik al snel wat ze bedoelde, ik ken haar immers. Vivienne is een hele sociale en gevoelige vrouw. Ze heeft het hart op de goede plek en heeft juist heel veel voor die zieke en zwakkere medemens over. Haar boodschap aan de voordeur is dan ook vooral gericht aan al die Goede Doelen-acties die zo groot zijn geworden, dat de boodschap en het uiteindelijke doel ondergeschikt geraakt zijn aan de commerciële activiteiten.
Eigenlijk zegt Vivienne met haar sticker dat wat de laatste tijd min of meer mijn stokpaardje is geworden: Geef aan kleinschalige en persoonlijke organisaties om grote doelen te bereiken!
Onlangs stond er een lieve moeder met haar kleine dochter voor mijn deur. Ze kwamen collecteren voor de Hartstichting. Nu weet ik (niet) toevallig dat de directeur van die stichting een kleine anderhalve ton per jaar aan salaris toucheert en ik vroeg mij af hoeveel moeder en kind met hun bus moeten rondleuren om alleen al dat salaris bij elkaar te collecteren. Toch zei ik er niets over en liet ik automatisch wat muntjes de bus in glijden. Tegen zo’n lieve moeder en kindje, tegen zo’n goed doel, zeg je toch geen ‘nee’?
De afgelopen dagen werd ik bovendien op diverse sociale media overstelpt met vragen om mensen te steunen die deelnemen aan Alpe d’HuZes, de inmiddels razend populaire fietstocht over die legendarische Alpencol. Hele radioprogramma’s worden er aan gewijd. De televisie zal er straks weer bij aanwezig zijn. Meer dan twintig miljoen zal er worden opgehaald. Bekende Nederlanders, sporters, tv-presentatoren, musical-sterren etc. zullen er aan deelnemen. Allemaal voor KWF Kankerbestrijding, waar de directeur een slordige180.000 euro per jaar vangt.
Mooi hoor, dit soort initiatieven. Prachtig al die mensen die zich daar zo voor inzetten. Vooral doen! Maar… het doet me, juist nu, denken aan Kees en Ineke, niet te verwarren met Henk en Ingrid.
Kees is Kees Veldboer. Vijf jaar geleden reed hij als ambulancechauffeur de voormalige doodzieke zeeman Stefanutto naar het ziekenhuis voor een vervelende behandeling. Opeens werd er gebeld dat die behandeling uitgesteld was. Omdat ze toch eenmaal onderweg waren vroeg Kees aan de patiënt of hij dan maar ergens anders heen wilde. ‘Nog één keer voor mijn dood op een schip varen’, was het antwoord. En Kees vervulde die laatste wens.
Het was het begin van de oprichting van Stichting Ambulance Wens waarvoor zich inmiddels 195 vrijwilligers inzetten. Nog één keer naar het strand, nog één keer naar de ouderlijke woning of een bezoek aan die naaste die ook niet meer mobiel is: Kees maakt het mogelijk! Samen dus met die vrijwilligers. Begonnen vanachter de computer in de eigen huiskamer, inmiddels werkend vanuit een pand/kantoor/garage waar vijf ambulances staan. Kees is er zeven dagen in de week, heeft geen superduur gebouw met vele personeelsleden nodig en, als enige in loondienst, ook geen belachelijk hoog directeurssalaris.
Ineke is Ineke Zaal. Van de stichting ALS. ALS (Amyotrofische Lateraal Sclerose) is een ziekte van de zenuwcellen die de spieren aansturen. De aandoening leidt tot het onvoldoende functioneren van de spieren. De motorische zenuwcellen in het ruggenmerg en het onderste deel van de hersenen -de zogenaamde hersenstam- sterven af. Daardoor komen de signalen vanuit de hersenen niet meer aan bij de spieren. Het is een verschrikkelijk proces en het uitvallen van de ademhalingsspieren is tenslotte meestal de oorzaak van het overlijden van iemand met ALS.
Het ontstaan van deze afschuwelijke ziekte, die binnen een paar jaar onherroepelijk de dood tot gevolg heeft, is nog onbekend. Er bestaan ook geen medicijnen die de ziekte kunnen stoppen of genezen. De noodzaak tot onderzoek en behandeling is dus groot. Om daarvoor fondsen te werven organiseert de Stichting ALS binnenkort een fietstocht over een andere legendarische Tour de France-col, de Mont Ventoux.
Waar straks weer duizenden mensen voor het kankeronderzoek de Alpe d’Huez beklimmen, daar fietsen een kleine negentig mensen de Mont Ventoux op. Ergens is dat wel begrijpelijk, want iedereen in Nederland kent in zijn familie- of vriendenkring wel iemand die kanker heeft. Ook door de verbeterde behandelmethodes lijden in Nederland momenteel een half miljoen mensen aan kanker. Het aantal mensen dat ALS heeft schommelt voortdurend rond de 1500, vooral omdat die mensen zo razendsnel komen te overlijden.
Kees en Ineke zijn mensen die enorm veel tijd investeren in het ‘veraangenamen’ van het leven van mensen die in hun laatste levensfase zijn aanbeland. Ik leerde ze kennen vanwege mijn bestuursfunctie voor een stichting die hetzelfde doet: Buddies. Prachtige mensen, mooie mensen. Mensen die elkaar hebben gevonden, die samenwerken, want waarom zou je ook in de Goede Doelen-sector elke keer weer opnieuw het wiel willen uitvinden?
Samenwerking spaart kosten, samenwerking met gelijk-voelenden en gelijk-werkenden voegt echt iets toe. Geen dure overheadkosten, geen ‘grote’ directeuren die kapitalen moeten verdienen, geen strijkstokken waaraan per definitie veel te veel blijft hangen.
Geen collectes! Ik doneer op mijn manier. Ik schrok in eerste instantie van die sticker op de voordeur van vriendin Vivienne, maar hij maakt duidelijk waar ik al lang mee worstel. Een paar maanden geleden stond er iemand aan mijn deur met een collectebus voor Het Gehandicapte Kind. Die keer was het een vader, met -blijkbaar werkt het op de gulligheid van het volk- ook toen weer een kind, een kerngezond kind, een leuk meisje. Ik doneerde enthousiast in de collectebus, terwijl ik zelf een vader ben van een meervoudig gehandicapte dochter en ik helemaal niets merk van waar dat geld van die collectes uiteindelijk terecht komt.
Misschien moet ik ook wel zo’n sticker bij de voordeur plakken. En aan de woorden ‘Ik doneer op mijn manier’ toevoegen: Ik geef aan Stichting Ambulance Wens, ik geef aan de Stichting ALS, ik zet me belangeloos in voor Buddies en ik heb een dochter die de hulp en het geld vele malen harder nodig heeft dan de directeuren van al die grote instanties die publicitair zo aan de weg timmeren. Want het echte goede zit ‘m vaak in het kleine en persoonlijke.
Dankjewel Kees van Stichting Ambulance Wens (www.ambulancewens.nl), dankjewel Ineke van Stichting ALS (www.stichting-als.nl), dankjewel Ans voor Stichting Buddies (www.buddies.nu). En dankjewel Vivienne voor die zo belangrijke eye-opener in de vorm van die simpele sticker.
Geef aan kleinschalige organisaties om grote doelen te bereiken!
www.guidobindels.nl