Hoi Lieke, hier is papa. Het leven is fantastisch, haal eruit wat er in zit, live life to the max! Yeah!”
Hij kijkt recht in de camera en spreekt zelfbewust en zonder hapering. De zachte westenwind waait dansend over de open vlakte van het weiland in Rhoon, waar hij zojuist uit de lucht is komen vallen. Mooi is wat je van binnen voelt en wat van je ogen is af te lezen. Van de ogen van Philippe de Lange is op dat moment veel moois af te lezen. Ondanks alles, misschien juist wel vanwege alles.
“Ik heb genoten”, zegt hij meteen na de door stichting Buddies gratis aan hem aangeboden parachutesprong, “oh man dit geeft zo’n kick. Er gaat een onwijze adrenaline rush door je lijf. Ik zou dit gewoon op wekelijkse basis willen gaan doen. Onwijs bedankt Buddies, dit is echt te gek en zo heerlijk!”
Philippe de Lange is 36 jaar oud en heeft sinds 2010 ALS. Lieke is dus zijn dochtertje, nog maar net 9 weken jong. Ze zal haar vader nooit echt leren kennen, want ALS is een snelle ‘killer’. Daarom is Philippe een document voor haar aan het maken. “Zodat ze later toch kan zien wie haar vader was”.
ALS (Amyotrofische Lateraal Sclerose) is een ziekte van de zenuwcellen die de spieren aansturen. De aandoening leidt tot het onvoldoende functioneren van de spieren. De motorische zenuwcellen in het ruggenmerg en het onderste deel van de hersenen -de zogenaamde hersenstam- sterven af. Daardoor komen de signalen vanuit de hersenen niet meer aan bij de spieren. Het is een verschrikkelijk proces en het uitvallen van de ademhalingsspieren is tenslotte meestal binnen drie jaar de oorzaak van het overlijden van iemand met ALS.
Lieke is nog zo jong, maar als zij later de parachutesprong van haar papa terug zal zien, zal zij ongetwijfeld trots op hem zijn. Ondanks zijn ziekte staat hij daar al snel na de landing als een rots overeind in een oceaan vol twijfels. De vlinder telt geen maanden, maar momenten, en dat is wat mensen die aan ALS lijden doorgaans noodgedwongen doen. Voor Philippe is de parachutesprong, net zoals voor de andere ALS-springers deze dag, zo’n bijzonder ‘vlindermoment’.
Als er een hemel bestaat, dan zal Louis van de Moosdijk van daaruit met gepaste trots hebben toegekeken. Hij was immers de bedenker van de stichting Buddies. Hij wist hoe moeilijk het is om met een dodelijke ziekte om te gaan. Toen hij zelf werd getroffen door kanker, merkte hij dat er voor alles een coach, een therapeut of noem maar op is. Behalve voor mensen die dood gaan. “Terwijl dat”, zo zei hij, “toch de grootste zekerheid van het leven is.”
In vrijheid kunnen praten over de dood was voor Louis erg belangrijk. “Een beter leven voor ernstig zieke mensen”, werd zijn slogan, “het bieden van de helpende hand in de laatste levensfase”, de missie van de stichting die onder de bezielende leiding van zijn vrouw Ans na zijn dood in het leven werd geroepen.
Het overlijden van Louis werd zodoende een afscheid met een nieuwe geboorte. Met hiervoor speciaal opgeleide ervaren en gecertificeerde ‘buddies’ begeleidt de stichting Buddies nu ernstig zieke mensen op een professionele manier. Dat kan zijn door het verstrekken van informatie en/of door alleen maar langs te gaan en te praten. Door de patiënt bij de hand te nemen, een stukje met hem of haar te gaan wandelen. Of om samen naar een mooi evenement te gaan, waarbij wordt getracht een lang gekoesterde wens in vervulling te laten gaan.
Dat parachutespringen daar een onderdeel van is geworden, lag voor de hand. Omdat is gebleken dat er veel patiënten zijn die graag nog één keer in hun leven zo’n sprong willen maken. En omdat dit de passie van Louis was. Hij leerde er zelfs zijn vrouw Ans door kennen. Skydive Rotterdam was hun ‘tweede thuis’. Louis was een van de mensen die deze club groot maakten.
Logisch dus dat het evenement Tussen Hemel en Aarde daar in Rotterdam zijn thuisbasis vond. Tijdens de editie van 2012 werden niet alleen mensen die ALS hebben blij gemaakt. Harry Luneman heeft de spierziekte HMSN en kreeg twee jaar geleden een herseninfarct. Haagse Harry, zoals we deze prachtige, enthousiaste man meteen maar hebben gedoopt, maakt al op de dag na Hemelvaartsdag als een van de eersten de sprong van zijn leven.
Eenmaal weer terug op de grond put hij zich uit in vrolijke superlatieven. “Gaaf, mooi, kicken, werelds, geweldig, helemaal het einde! Sjonge, sjonge, sjonge, helemaal top! Ik kon alleen maar genieten, schreeuwen, huilen, gillen. Wat een belevenis, wat een ervaring! De adrenaline bleef maar gieren door mijn lichaam, niet te beschrijven!”
Harry en enkele anderen hebben geluk. Het merendeel van de springers moet die dag helaas nog onverrichterzake terug naar huis, want de veranderende weersomstandigheden zorgen ervoor dat het te gevaarlijk wordt om nog meer vluchten te doen. Maar tien dagen later is er, op een stralend mooie zomerse dag, dus meteen al de ‘herkansing’.
Op Tweede Pinksterdag spreekt Philippe zijn boodschap aan zijn dochter uit. Op die dag ook maakt bij voorbeeld Rick Heijmans zijn parachutesprong. Rick heeft congenitale spierdystrofie en zit in een rolstoel. Ook hij heeft aangegeven dolgraag een parachutesprong te willen maken. Samen met zijn familie voegt hij zich op Rotterdam Airport bij al die anderen. En ook hij kan na de landing in Rhoon zijn geluk niet op.
“Ik kan nog steeds bijna niet geloven dat ik die sprong heb gemaakt en heb al een stuk of tien keer de foto’s en het filmpje teruggekeken”, zegt hij een dag later. “Ik kan er geen genoeg van krijgen.”
Ook wat Rick betreft mag er vaker een Tussen Hemel en Aarde-dag zijn. Een dag die deze keer over twee dagen werd verspreid en op Tweede Pinksterdag eindigt met een bijzondere actie van de beste vrienden van Louis. Met z’n negenen stappen ze tegen de avond het vliegtuigje in: Arie Slob, Martijn Vinke, Arie de Jong, Koen van der Venne, Irma van der Venne, Erwin van den Braak, Meüs van der Poel, Henri van der Poel en natuurlijk Ans van de Moosdijk. Om daarna, hoog in de lucht, in formatie samen eerst de letter B van Buddies te vormen, vervolgens een hart en als laatste de missing man-formatie. Een cirkel met een open gat. Omdat er één man ontbreekt: Louis.
Het wordt een emotioneel eerbetoon aan het einde van Tussen Hemel en Aarde 2012, waarop wensen van prachtige mensen zijn vervuld.