“Uw bloeddruk is ondanks de pillen die u slikt nog steeds veel te hoog. Waar maakt u zich toch zo druk om?”

Tja, waar maakt een mens zich druk om? Een kennis van me kan een hele nacht wakker liggen van een beschamende nederlaag van zijn favoriete voetbalclub. Een ander kan zich enorm opwinden over hondenpoep die niet meteen door de eigenaar van het dier wordt opgeruimd.

Ieder mens is anders, iedereen heeft zo zijn eigen pijnpunten. Die van mij zijn op één dag twee keer keihard geraakt. Eerst was er die dikke enveloppe die op de mat plofte. Vol met rekeningen. Nu wist ik wel dat die zo noodzakelijke fysiotherapie van mijn dochter Brigitte weg-bezuinigd zou worden, maar men had aangegeven dat dit met ingang van 2013 zou gebeuren. De rekeningen gingen echter over 2012. Met terugwerkende kracht dus! Toch maar weer even 108 euro per maand. Gelieve binnen twee weken te betalen!

Daarna was er dat telefoontje van een, deze keer overigens aardige, mevrouw van het Centrum Indicatiestelling Zorg (CIZ). Binnenkort loopt de indicatie van Brigitte af. De verlenging daarvoor had ik keurig op tijd aangevraagd. Uiteraard begeleid met alle noodzakelijke paperassen. Een formaliteit. Dacht ik. Tot dat telefoontje.

Ik leg nog maar eens uit dat Brigitte ook in haar 25ste levensjaar nog steeds is zoals ze daarvoor ook was. Nee mevrouw, ze kan nog steeds niet praten, lopen, zitten en dat soort dingen. En ja mevrouw, ze heeft nog steeds 24/7 zorg nodig. Er is helemaal niets veranderd sinds de vorige keer.

Mooi. Of juist niet mooi. Het is maar hoe je het bekijkt. Maar het is zoals het is. Althans wat Brigitte betreft. Voor de rest blijkt er steeds meer niet zo te zijn zoals het was. Het probleem deze keer? ‘Zorg met verblijf’. Vanwege deze drie woorden belt de mevrouw van het CIZ me toch maar even.

Eén keer in de maand gaat Brigitte een weekend naar een Logeerhuis. Even een paar daagjes rust voor onze oververmoeide schouder, nek en rug. Zodat de ouders er al die andere dagen van de maand weer tegen kunnen. Want zorgen doen wij, de vader en moeder van Brigitte, het allerliefste toch zelf voor ons bijzondere kind.

Om dat zo lang mogelijk vol te kunnen houden is zo’n weekend rust per maand dus een welkom ‘geschenk’. Dat ene weekend kwam de laatste tijd echter al onder druk te staan toen bekend werd dat het vervoer per 1 januari 2013 werd weg-bezuinigd.

Dan maar zelf halen en brengen. Gelukkig kunnen wij dat. Helaas zijn er ook veel ouders die deze mogelijkheid niet hebben. Daardoor wordt het ook minder druk in het Logeerhuis. Althans wat de aanwezige gehandicapten betreft. De toch al onverantwoord hoge werkdruk voor het personeel neemt daarentegen niet af. Integendeel zelfs. Er wordt ook daar ingekrompen. En niet bepaald evenredig.

Minder handen op de werkvloer en nog meer druk bij het schaarse personeel. Bovendien wordt het weekend logeren met een dag ingekort. Brigitte moet niet op maandag, maar op zondag worden opgehaald. Ja hoor, we passen ons maar weer aan. Wat moet je anders? Maar dan is er dus dat telefoontje van het CIZ. ‘Zorg met verblijf’ wordt geschrapt!

“Geschrapt?”
“Ja meneer”.

Ik hoor dat het om alweer een bezuinigingsmaatregel vanuit de AWBZ gaat. We betalen al een eigen bijdrage voor het Logeerhuis. Maar zelfs een verhoging daarvan is niet meer bespreekbaar. Want: de overheid voert vanaf nu een soort ontmoedigingsbeleid als het om Logeerhuizen gaat. Ze moeten verdwijnen!

“Ontmoedigingsbeleid? Doordat Brigitte een enkel weekendje in een hele maand naar een Logeerhuis gaat, kunnen wij de zorg voor haar langer volhouden. En als ouders zelf voor hun kinderen zorgen is dat toch juist kostenbesparend? Haar permanent ergens anders onderbrengen is toch veel duurder?”

Duurder is het inderdaad, maar dat ouders zelf voor hun gehandicapt kind zorgen vindt de overheid eigenlijk niet meer van deze tijd. Dat moet blijkbaar bestraft worden.

De mevrouw aan de telefoon zit er zelf ook mee en probeert met ons mee te denken.

“U kunt nog wel een Zorgzwaartepakket aanvragen. Dat moet u dan wel elke maand opnieuw doen. En om daarvoor in aanmerking te komen moet uw dochter bovendien minimaal drie aaneengesloten nachten elders slapen.”

“Maar die derde nacht is juist sinds enkele weken weg-bezuinigd, dat kan niet meer!”

“Tja, ik begrijp het probleem, als dat niet meer kan, kunt u ook geen beroep doen op dat Zorgzwaartepakket.”

Ze weet het ook niet meer, mag niet hardop zeggen wat ze er zelf van denkt en zij is alleen maar de boodschapper. Ik begrijp het.

“Dus kan ik uit uw woorden opmaken dat de overheid de Logeerhuizen gewoon de nek om wil draaien?”

Ik zie het niet, maar soms kun je zoiets ook ‘horen en voelen’: De vrouw aan de andere kant van de lijn knikt.