Ja hoor…vandaag opnieuw een brief ontvangen van de zorginstelling. Sommige dingen wennen nooit. Het gaat deze keer over alweer nieuwe… “bedreigende (!) ontwikkelingen”.

Rutte II heeft afgesproken dat een groot deel van De Zorg straks verdwijnt uit de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ). Zo worden bij voorbeeld ook indicaties voor ‘logeren’ niet langer afgegeven. De gemeenten zullen straks moeten bepalen welke zorg zij willen inkopen. En de zorginstelling zegt nu al te weten dat die gemeenten hun krappe budget liever besteden aan bijvoorbeeld vrijwillige logeergezinnen en logeerhuizen die geheel gerund worden door vrijwilligers.

Vraagje tussendoor: Waar moeten al die vrijwilligers straks vandaan komen???

Enkele maanden geleden werd het vervoer al wegbezuinigd. De volgende stap is nogal rigoureus. Want: De zorginstelling is, zo staat er geschreven, de voorbereidingen al begonnen voor het SLUITEN van hun logeerhuizen. Ze hebben hun medewerkers ingelicht, die vaak met hart en ziel aan hun werk en hun cliënten zijn verbonden. “Voor hen is dit een hard gelag”.

Verder wordt er gesproken over “ingrijpende gevolgen voor ons en ons kind” en over “nog meer forse en onplezierige veranderingen.”

Bijna een jaar geleden ben ik een petitie begonnen onder de noemer: Stop de bezuinigingen in de Gezondheidszorg! Ik heb hier veel mensen mee ‘lastig gevallen’. Ik had zelfs flyers laten drukken.

Hele lieve mensen hebben handtekeningen verzameld. Van anderen, die ik stapels flyers had gestuurd, heb ik daarentegen, ondanks hun toegezegde medewerking, nooit meer iets vernomen, zelfs geen antwoorden op mijn mails meer gekregen.

Gezien het enthousiasme van een leuke ‘startgroep’ en de eerste reacties dacht ik de benodigde 40.000 handtekeningen gemakkelijk te kunnen halen en daarna massaal op te kunnen stomen naar Den Haag. Maar ondanks alle inzet, ondanks de enthousiaste medewerking van een aantal mensen, is de teller na bijna een jaar op nog geen 5.000 blijven steken, waar bij voorbeeld petities als ‘Nee tegen het Koningslied’ in recordtempo de 40.000 passeerden.

Persoonlijk zie ik een deken van gelatenheid over dit land hangen, dit land vol ‘makke schapen’. Of het nu gaat over het verhogen van de pensioenleeftijd, de zorg voor ouderen, het gehandicaptenbeleid… ach… we pikken het allemaal en ik hoor mensen niet alleen denken, maar enkelen ook echt hardop zeggen: “Dat gaat mijn huisje wel voorbij”. Van sommigen heb ik zelfs ronduit schofterige en discriminerende reacties gekregen. Ik zal ze hier niet herhalen en ik vel daar verder ook geen waardeoordeel over.

Het heeft me veel energie gekost om genoeg draagvlak te krijgen voor de petitie. Vaak heb ik me een zeurpiet gevoeld, die telkens weer opriep om toch alsjeblieft een handtekening te zetten, want: “Iedereen krijgt hier vroeg of laat mee te maken”. Ik bedank oprecht de mensen die er wel werk van hebben gemaakt. Maar ik wil en kan mijn energie verder niet meer verliezen aan iets wat verreweg de meesten in dit rijke land dat steeds armer wordt aan zorg simpelweg niet interesseert en raakt.

Ik richt mijn energie nu liever volop op “de ingrijpende gevolgen” en de “forse en onplezierige veranderingen” voor ons kind, die zo dreigend staan omschreven in alweer een “rampenbrief” van de zorginstelling.

Sans rancune verder.