Feestdagen zonder feestmuts
Het was de week van de vlaggen, de hunkering naar beter weer en de vaders. Op de tijdlijn van mijn FB-pagina zag ik het allemaal voorbij komen en wat me daarbij opviel is dat bij opvallend veel mensen geluk toch wel een hoog prikkeldraadgehalte heeft. Natuurlijk, een altijd alleen maar vrolijk mens zou je ook een oppervlakkig wezen kunnen noemen, toch weiger ik, zoals sommigen blijkbaar doen, te geloven dat geluk niet meer is dan verdriet dat even uitrust.
Ik kan het niet ontkennen, ik doe er zelf ook aan mee, ik kan een behoorlijk stuk sacherijn zijn. Meer dan eens moet ik mijzelf tot de orde roepen. Maar er zijn momenten dat je niet alleen jezelf, maar ook je directe omgeving tekort doet door in een soort verdrietmodus te blijven staan.
“Hoera, geslaagd!” Ik zag het deze week héél veel voorbijkomen. “Trots op mijn mooie meisje” – en “Ongelofelijk blij met mijn slimme jongen.” Heerlijk, mooi. In de gloria. En terecht! Maar – en daar wil ik mij nu even toe beperken – ik zag ook reacties voorbijkomen van ouders bij wie al het jubelende vlagvertoon voor een trieste nevel zorgde. “Mijn kind zal nooit voor iets kunnen slagen” en “Het doet mij beseffen dat ik zoiets nooit zal kunnen meemaken, dat stemt mij erg verdrietig.”
Ik zie dit ook wel eens bij verjaardagen. Dat mensen blij zijn als zo’n dag weer voorbij is. Blijkbaar kunnen die eenzelfde soort emoties oproepen bij ouders van gehandicapte kinderen, want daar heb ik het over.
Laat ik vooropstellen dat ik dat begrijp, dat het ook allemaal ontzettend zwaar is, dat ik echt wel weet wat het allemaal in je losmaakt. Maar juist op feestdagen vind ik het belangrijk om iets anders uit te stralen.
Woorden geven de werkelijkheid richting. Wat je uitspreekt ga je denken, voelen, doen. Dat kan ook zijn uitwerking hebben op diegene waar je juist het meest van allemaal van houdt, je zorgintensief kind. Niet alleen liefde is besmettelijk, zorgen zijn dat ook. Het vermenigvuldigt zich allebei wanneer je het met iemand deelt.
Onze kinderen zijn allemaal pelgrims op dezelfde reis. Sommigen hebben betere wegenkaarten dan anderen. En er zijn er ook die helemaal geen wegenkaart hebben. Juist die hebben behoefte aan extra zon en kunnen slecht tegen mist en regen. Maakt een bombardement aan geslaagden of een verjaardagsfeest van je kind je extra verdrietig, dan werp je barricaden op tegen jezelf en dus je kind.
Soms moet je juist op die barricaden gaan staan voor dat kind, soms, als je weer eens een tenenkrommende brief van de gemeente, de overheid of zorginstantie krijgt, is het goed om al je energie samen te ballen en met luide stem je ongenoegen kenbaar te maken. Hulde! Respect! Maar er zijn van die dagen dat het loont om het even allemaal los te laten, want ik ben ervan overtuigd dat het ook met loslaten en acceptatie heeft te maken.
Feestdagen, dagen waarop je, al is dat nog zo moeilijk, even alle zorg en verdriet opzij moet proberen te zetten. Zelfs al past die feestmuts je niet. Geloof me, je krijgt er ook wat voor terug.