De mens van de Spelen: Inge Dekker

Uit het woordenboek:
Empathie is een ander woord voor inlevingsvermogen, de kunde of vaardigheid om je in te leven in de gevoelens van anderen. Het woord empathie is afgeleid van het Griekse woord ἐμπάθεια (empatheia), of invoelen.

Gebrek aan empathie: Maurits Hendriks.

12 Augustus, op een kille vrijdagavond in Rio de Janeiro, kwam er een einde aan een olympische carrière die maar liefst twaalf jaar (!) duurde. Ze deed al mee in Athene, Peking en Londen, ze was een ex-gouden medaillewinnares (Peking, 4 x 100 meter vrije slag), maar haar grootste triomf was het feit dat ze er ‘gewoon’ weer bij was in Brazilië.

Vorig jaar augustus (de 18de) werd zwemkampioene Inge Dekker 30. Dan ben je als topsporter in het zwembad al bijna toe aan je pensioen. Nog één keer vlammen in Rio, nog één keer voor een medaille gaan, een laatste olympisch kunststukje, het leven lachte haar toe.

Als je als vrouw in Nederland 30 wordt, krijg je een oproep voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker! Inge Dekker ging niet meteen, want ze had het zo druk. En ze voelde zich zo goed. Tot ze een paar maanden later las dat er bij schaatsster Thijsje Oenema melanoomkanker was ontdekt. Nog diezelfde dag maakte Dekker een afspraak. Even snel tussen het EK en de SwimCup door.

Onrustige cellen. Ze schrok zich rot. Zwemmen was opeens niet meer belangrijk. Overleven, daar ging het nu om. Want: Baarmoederhalskanker. Half maart werd ze geopereerd. Met succes. Het is eigenlijk al een klein wonder dat ze dan vijf maanden later het Estádio Aquático Olímpico in duikt.

Vierde werd ze met de estafetteploeg. Vierde op de 4 x 100 meter vrije slag, al jaren een succesnummer voor de Nederlandse vrouwen. Net geen medaille, natuurlijk was dat even slikken. Maar is een vierde plaats in een mondiale sport als zwemmen dan zo slecht? Rechtvaardigt een vierde plek op de Olympische Spelen dat je voortijdig op het vliegtuig naar huis wordt gezet, op wat al snel de losers-vlucht ging heten? Natuurlijk niet!

Die vlucht was een gedrocht van chef de mission Maurits Hendriks, inderdaad dezelfde man die turner Yuri van Gelder naar huis stuurde nog voordat de ringenfinale begon. Die daar ongelofelijk amateuristisch over communiceerde. Die daarna dagen onzichtbaar werd. Totdat hij, toen Dorian van Rijsselberghe goud won, opeens opdook aan de zijde van de koninklijke familie. Met de borst vooruit.

Diezelfde Maurits Hendriks die altijd zegt dat sporters motiveren zijn taak is, maar die ondertussen sipt dat het aantal door TeamNL behaalde medailles in Rio teleurstellend is. Maurits Hendriks die een uitzondering maakte voor Ranomi Kromowidjojo, het estafettemaatje van Inge Dekker. Omdat haar vriendje een dag voor het vertrek van de losers-vlucht in het open water goud won.

Het vriendje van Inge Dekker was, weliswaar niet als deelnemer, ook in Rio. Die had van tevoren een latere terugvlucht geboekt. Inge wilde graag bij hem blijven. Op eigen kosten in een hotel gaan zitten. Nog een aantal dagen samen met hem de andere Nederlanders aanmoedigen. Ze maakte immers deel uit van een T-E-A-M, van TeamNL. Maar zelfs dat mocht niet van Maurits Hendriks.