Betalen voor papieren voor de prullenbak of een pasje dat nooit wordt gebruikt
Geachte mevrouw Bindels,
Uw betaalrekening wordt onderdeel van het OranjePakket en gaat u 1,55 per maand kosten. Maakt u gebruik van papieren afschriften dan komen de kosten hiervan bovenop die van het OranjePakket.
Brigitte kreeg vanmiddag opeens post van de ING-bank.
Vanwaar deze kosten? Ook dat stond erin.
Altijd, overal en veilig uw geldzaken regelen. Dat kan bij ons. En wij blijven ons daarin vernieuwen. Om dat te kunnen doen…. Etc. etc. etc.
Hoewel Brigitte helemaal niets zelf kan, moest ze, toen ze 21 werd, vanwege het zorgkantoor en allerlei instanties toch een aparte bankrekening hebben. En die heeft ze dus. Onder mijn beheer. Daar ben ik bewindvoerder voor en daarvoor leg ik elk jaar verantwoording af bij de kantonrechter. Ik heb daar al eerder over geschreven. Zoals ik ook al vaker heb geschreven over de vaak bizarre regels die de overheid je op legt. Maar deze keer is het dus de bank die voor een verrassing zorgt.
Brigitte haar bankrekening is louter een administratieve aangelegenheid. Er gebeurt niets spannends op of mee. De brief van de bank roept dan ook vraagtekens bij mij op. Dus toch maar even bellen.
Volgens de vrouw aan de andere kant van de lijn zijn het de rekeninghouders die willen dat de betaalrekening van Brigitte onderdeel wordt van het OranjePakket, dat dus 1,55 per maand gaat kosten. Op die manier kan de bank de kosten van iedereen zo laag mogelijk houden.
Het gesprek verloopt nogal moeizaam, we willen elkaar maar niet begrijpen. Natuurlijk heb ik al snel door dat ik niet onder die 1,55 uit kom. Het is natuurlijk ook een bedrag dat is te overzien. Maar het gaat mij om het principe. Zeker omdat er kosten bovenop komen voor de maandelijkse papieren afschriften, waar ik nooit om heb gevraagd.
“Die wil ik niet mevrouw”, zeg ik op een gegeven moment dan ook luid en duidelijk.
“Ik kan toch alles via internet inzien. Die papieren verdwijnen hier elke maand meteen gewoon in de prullenbak.”
“Maar ik kan dat niet stopzetten.’’
“Waarom niet? Zonde van al dat papierwerk, zonde van de kosten. Zowel voor u als voor mij. Die papieren hebben geen enkele functie.’’
“En toch blijft u ze krijgen en moet u er vanaf 1 augustus 2018 voor betalen… Tenzij u de rekening van uw dochter loskoppelt en er een eigen volwaardige rekening van maakt.”
Volwaardige rekening? Die term kende ik nog niet.
“Ze heeft nu toch ook een volwaardige rekening?”
“Nee hoor, ze heeft een, zeg maar, slapende rekening.”
“Maar ik betaal daar van alles mee. Er is weldegelijk sprake van verkeer of hoe u dat ook wilt noemen.”
“Pas als u een volledig eigen rekening voor haar opent met een eigen inlogcode, pasje en zo kunnen wij het versturen van papieren afschriften stopzetten.”
“Doe dat dan maar. Of kost dat ook weer extra geld?”
“Ja, 4 euro per maand, want dan krijgt u er een betaalpas bij en dat brengt ook kosten met zich mee.’’
“Maar ik hoef geen betaalpas voor haar. Daar kan ze helemaal niets mee.”
“Toch kan een eigen rekening los van die van u niet worden geopend zonder betaalpas en dat kost dus 4 euro per maand.’’
Ik probeer een en ander in mijn verwarde hoofd samen te vatten.
“Dus als ik het laat zoals nu moet ik opeens 1,55 per maand gaan betalen plus de extra kosten voor de papieren afschriften die ik helemaal niet wil hebben en die ook helemaal geen functie meer hebben in deze moderne tijd? En als ik een nieuwe rekening voor haar open krijg ik die overbodige papieren afschriften niet meer, maar moet ik 4 euro per maand betalen voor een pasje wat ik niet wil hebben?’’
Het is even stil aan de andere kant van de lijn.
“Bij de rekening die uw dochter nu heeft horen maandelijkse papieren afschriften en bij een andere, nieuwe rekening hoort een pasje, daar kan ik niets aan veranderen.”
Het gesprek gaat nog een tijdje door, maar wordt vooral, in allerlei variaties, een herhaling van wat daarvoor al is gezegd.
Recht proberen te praten wat krom is, kost nu eenmaal tijd.
En dus bedank ik de dame aan de andere kant van de lijn tenslotte maar voor haar geduldige uitleg. Ik verontschuldig me voor de verontwaardigde stemverheffingen waar ik me in mijn onbegrip een paar keer schuldig aan maakte. En ik zeg dat ik ook wel begrijp dat zij er zelf niets aan kan doen.
Ze blijft stil…
“Het klopt weer van geen kant dit, mevrouw!”
Ik verbreek de verbinding en loop de tuin in. Hoe zat dat onlangs ook alweer met die salarisverhoging van ING-topman Ralph Hamers, die al zo’n waanzinnig miljoeneninkomen had? Niet aan denken… De zon schijnt. Diep ademhalen. Adem in, adem uit. Ik doe de ademhalingsoefening van mijn andere dochter Suzanne. De altijd vrolijke en positief gestemde buurman kijkt over de schutting en wil iets vragen. Maar ik moet eerst even mijn ei kwijt. Adem in, adem uit. Principes kosten energie.