Ook opgeven kan een overwinning zijn
Sommige races tegen de klok kun je gewoonweg niet winnen. Soms moet je je dan niets aantrekken van wat de sponsor zo graag wil, en ook niet van de smeekbedes van de fans. Dan moet je gewoon voor jezelf kiezen, inzien dat het allemaal te veel van je vergt en dat het dus niet meer gezond is. Ook dat maakt je namelijk tot een groot kampioen.
Tom Dumoulin heeft vandaag officieel de handdoek voor de Tour geworpen. Maar eigenlijk deed hij dat maandag al. Door op weg naar die zo broodnodige hoogtestage in La Plagne, na ruim drie uur rijden, zijn auto om te draaien en weer naar huis te gaan.
De ellende begon op 14 mei, door een val in de vierde etappe van de Giro. Knie kapot. Als topfavoriet voor de tweede eindzege in zijn lievelingswedstrijd zag Dumoulin daarna thuis voor de televisie outsider Richard Carapaz verrassend winnen. Die had hij nog wel aangekund.
Het zal niet zijn meegevallen om in die periode een volledige omslag in zowel hoofd als benen te maken. Maar al is de route van de Tour 2019 dan niet op zijn lijf geschreven, het werd wel zijn nieuwe uitdaging, het nieuwe hoofddoel van dit seizoen, voor hem en voor de ploeg.
Daarvoor moest Tom zo snel mogelijk weer kilometers maken. Een nieuwe eenzame hoogtestage en daarvóór nog even koershardheid opdoen in de Dauphiné, ook wel de kleine Tour genoemd. Het kon nog…
Maar die knie, die verdomde knie, wilde maar niet meewerken, wilde maar niet herstellen. Dus volgde er een opgave in die Dauphiné en een nieuw onderzoek in het ziekenhuis.
Afgelopen zondag bleek dat een stukje achtergebleven grind de oorzaak was van alle irritatie in het gewricht. Je kunt je afvragen hoe de medici die renners zo professioneel begeleiden dat (zo lang) over het hoofd hebben kunnen zien.
Weer snijden dus. En de volgende dag gewoon de fiets op. Even testen en dan de auto in. Geen koershardheid, maar alleen die stevige hoogtestage moest nu de meubelen richting de Tour nog redden. Het kon nog. Kon het nog?
Wat zal hij zich eenzaam hebben gevoeld daar maandag op de snelweg in die wagen. Even bellen met Hendrik Werner, zijn trainer, die al ter plekke was en op hem wachtte. Had het wel nut, was hij niet bezig tegen beter weten in?
Rijden, nog een keer bellen, nog meer twijfels. Verdorie, de pijn in zijn knie, die verdomde knie, begon weer toe te nemen. Logisch eigenlijk, want er was de vorige dag weer in gesneden, tien hechtingen, weer een nieuwe wond.
Steeds meer ging die pijn ook in zijn hoofd zitten. Net voorbij Nancy nam Tom Dumoulin helemaal voor zichzelf een wijs besluit. Omdraaien en terug naar huis rijden. Het vergde moed om die beslissing te nemen. Er zijn genoeg verhalen bekend van renners die een geblesseerde knie dermate hebben geforceerd dat ze nooit meer hun oude niveau haalden.
Tom Dumoulin is een winnaar. En een perfectionist. Hij weet als geen ander dat hij zonder optimale voorbereiding kansloos is op de eindzege in de Tour en die eindzege was het enige wat telde voor hem.
Toen hij maandag zijn auto omdraaide en weer naar huis reed was er binnen de begeleiding van de ploeg nog de hoop dat hij dan een paar dagen later alsnog naar La Plagne zou rijden. Maar ook zij moeten toen al beter hebben geweten.
Opgeven is doorgaans geen optie voor een wielrenner. Maar soms moet het verstand het dus over kunnen nemen van het sporthart. Tom Dumoulin koos vandaag voor zichzelf, voor zijn gezondheid. Dat mag je óók als een overwinning zien.