Denk ook aan die toch al zo vergeten groep
Mooi en zo terecht dat applaus vanavond voor onze zorgmedewerkers! Ik heb er zelf ook aan meegedaan. Onder aanvoering van mijn lieve buren. Het geeft zo’n heerlijk gevoel van saamhorigheid, zei iemand zojuist tegen mij. Via de app, want zo gaat dat tegenwoordig in tijden van afzondering.
Dat snap ik en dat voel ik ook, die saamhorigheid. Maar ik las eveneens overal dat onze premier gisteren zo’n prachtige toespraak had gehouden. Dat voel ik helaas niet zo. Ook omdat ik vandaag steeds vaker mensen hoorde zeggen: Laat mij het alvast maar krijgen, dan hebben we dat gehad, bouwen we aan die muur, voor de ouderen.
Niemand heeft in deze de wijsheid in pacht. Maar persoonlijk zou ik in zulke gevallen niet blindvaren op al die verschillende meningen, van al die verschillende specialisten in al die verschillende landen, maar altijd het meest mogelijke zekere voor het minst mogelijke onzekere nemen.
Groepsimmuniteit rond onze kwetsbare ouderen bouwen. Zelfs de wereldgezondheidsorganisatie WHO waarschuwt Nederland. En als het al zou helpen, hoelang duurt dat en hoeveel kwetsbare ouderen zijn er dan nog over? Bovendien, en dat punt wil ik eigenlijk maken, zijn er ook veel kwetsbare jongeren in onze samenleving, waaraan, zoals zo vaak, ook nu weer wordt voorbijgegaan.
Al die jongeren met meervoudige beperkingen, die bijzondere zorg nodig hebben, 24/7. Ik ken heel veel ouders met zulke kinderen. Ouders die al vele jaren met ongelofelijk veel liefde, puurheid en opofferingsgezindheid voor hun prachtige jongens of meisjes zorgen. Die zijn niet bezig met het inslaan van wc-papier en die roepen niet laat mij het nu maar krijgen, dan ben ik ervan af. Die hopen alleen maar dat hun kind gevrijwaard blijft van wat iedereen boven het hoofd hangt. En dat die muur waar Rutte het over had niet te laat voor hen komt.
Ook voor deze groep zijn dagbestedingslocaties gesloten. Ik hoorde net dat de werkgever van een alleenstaande vriendin die een zorgintensief kind met een afweerstoornis heeft, weinig begrip toont voor het feit dat ze haar zoon nu ook overdag thuis moet opvangen. Hoewel het meeste werk dat er is vooral administratief en telefonisch werk is, wordt toch van haar verwacht dat ze een aantal keren fysiek aanwezig zal zijn op kantoor.
Een dik applaus, ik kan het niet genoeg beamen, voor onze zorgmedewerkers. In deze bizarre tijden. Waarin mijn zoon, nadat ik via de app had gezegd dat ik hem miste, voorstelde om dan maar het plakkertje voor de camera op mijn laptop weg te halen. Zodat we elkaar ook weer even kunnen zien. Want al wonen we amper 300 meter van elkaar, hij mag en wil niet met zijn kinderen langskomen. Hij is veel te bang om niet alleen zijn ouders, maar zeker ook zijn kwetsbare zus ongemerkt te besmetten.
Blijkbaar moet je ‘ervaringsdeskundige’ zijn om het te snappen, te voelen. En worden zelfs in tijden van zo’n ernstige crisis meervoudig beperkte en zeer kwetsbare jongeren weer te veel over het hoofd gezien. Daarom naast dat welverdiende applaus voor de mensen in de zorg, ook een dikke middelvinger naar die werkgever. Ik zal jullie de volstrekt misplaatste opmerkingen van dit bedrijf over beroepsethiek besparen.
PS: Inmiddels in lockdown 2. We luisteren vooral naar mooie muziek. Zie: www.zuchtenvandeziel.nl