Hij was de aanleiding waarom ik met Zuchten van de ziel begon en daar gaat ook het eerste hoofdstuk in het boek over. Vanwege de eerste plaats in de Top 2000 hieronder een preview. Voor het boek en de playlist zie: www.zuchtenvandeziel
…Als je je huis niet uit mag, helpt het wel als je een mooi huis hebt en daarvan ook een echt thuis hebt kunnen maken. Als ik om me heen kijk, denk ik dat mij dat aardig is gelukt en dat ik wat dat betreft dus een bevoorrecht mens ben. Toch is het zelfs dan niet altijd makkelijk om de lange dagen door te komen.
Ik ben niet het type dat een hele voetbalwedstrijd van een paar jaar geleden gaat terugkijken, of voor de (Vlaamse) buis te gaan zitten om die zo heroïsche wielereditie van Gent-Wevelgem 2015 opnieuw te zien. Als ik de uitslag weet, de winnaar ken, is de meeste lol er al vanaf. Sport is voor mij nu eenmaal geen muziek, die je wel keer op keer opnieuw kunt beleven.
Na ruim dertig jaar in de journalistiek volg ik het nieuws natuurlijk goed. Maar ik merkte de laatste dagen dat al die sombere berichten over het coronavirus, al die elkaar tegensprekende specialisten en vooral die vreselijke ervaringsverhalen, mijn nachtrust niet ten goede komt. Dus vanavond even geen talkshow en maar eens gekeken naar wat ik de afgelopen tijd heb opgenomen. Ik bleef hangen bij Veronica Inside van afgelopen maandag. En dan vooral bij het moment waarop wordt geschakeld naar Danny Vera.
Hij zit thuis, zegt dat hij zowaar een kamer heeft behangen. Maar ook dat hij een nieuw nummer heeft geschreven. ‘Hold On To let Go’. ‘Hoopvol’, noemt hij het zelf. Hij zal het even voor ons gaan spelen…
We zien een man en zijn gitaar. Binnen, voor enorme ramen. Buiten een magnoliaboom. Hij woont hier al bijna zijn hele leven. Eventjes maar heeft hij, met een ex-vriendin, een ander huisje gehad, maar dat was geen succes. Snel terug naar zijn ouders dus.
Zijn moeder is er in 2001 overleden. En drie jaar geleden ook zijn vader. Zelf werd hij in het ziekenhuis om de hoek geboren. Middelburg, 31 mei 1977. ‘We noemen hem Danny, Danny Polfliet.’
Hij zal enig kind blijven.
Ik ken mensen die het moeilijk zouden vinden om in het huis van hun jeugd, van hun overleden ouders, te blijven wonen. Danny Vera niet. Hij heeft er zojuist een studio gebouwd en speelt er nu zijn nieuwe liedje. En buiten staat dus die magnoliaboom, die zo’n voorname rol speelde in zijn eerste grote hit, ‘Roller Coaster’.
Zijn vader plantte hem voor zijn moeder, zodat ze altijd bloemen zou hebben op haar verjaardag, op 9 april. Al probeert Danny soms nog zo over te komen als een koele kikker, warme romantiek kan de familie Polfliet blijkbaar niet worden ontzegd.
Neem ook Danny’s artiestennaam Vera. In 1966 opende zijn moeder Vera Polfliet-Van den IJssel bloemenkiosk Vera op de Koningsbrug in hun Middelburg. Na haar overlijden werd de zaak eerst nog, tot aan diens pensioen, voortgezet door Danny’s vader Louis.
Vorig jaar mei, na een geschiedenis van meer dan vijftig jaar, werd de oude, inmiddels vervallen kiosk ontmanteld. Dat ging niet zonder slag of stoot. De aannemer, die had gehoopt hem even snel zo op zijn wagen te kunnen takelen, moest een paar uurtjes graven en zagen, om ruimte te maken voor de lieren en spanbanden.
Enkele weken later gaf Danny Vera als straatmuzikant een gratis optreden op precies deze plaats. ‘Om het cirkeltje helemaal rond te maken,’ zei hij vooraf. ‘Ik heb daar op die plek mijn jeugd doorgebracht, hielp bijvoorbeeld in december mee met kerststukjes verkopen.’
Het beladen moment liep een beetje uit de hand. Want in plaats van wat voorbijgangers stonden er 2500 man voor zijn neus. ‘Zo veel klanten hebben mijn ouders nooit gehad. Ja, misschien in al die jaren bij elkaar.’
Dat kwam natuurlijk ook doordat ‘Roller Coaster’, na al die jaren ploeteren, opeens zo’n enorme hit was geworden. Danny Vera haalde er uiteindelijk zelfs uit het niets de vierde plaats van de jaarlijkse ‘Top 2000 aller tijden’ mee. En dat zonder dat hij er reclame voor had gemaakt. Want zo zit hij niet in elkaar. Je vindt zijn muziek leuk of niet, dat moet je helemaal zelf weten.
Afgelopen december vierde een dierbare vriendin van de familie, Gordana Botalla, voor het eerst Kerstmis in Dordrecht, bij wat sommigen de Bindels-clan noemen. Ruim twintig jaar geleden leerden we elkaar kennen in Zwitserland, waar de van oorsprong Sloveense, woont. We trokken toen een poosje met z’n tweetjes op, gingen daarna samen met mijn toen nog jonge dochters een paar keer op vakantie. Ik liet haar in die tijd een song horen van een zangeres die in mijn optiek een grote internationale wereldster hoorde te zijn: Anouk.
‘Anouk wie?’
‘Gewoon Anouk!’
Gordana was meteen verkocht. In Zwitserland moesten al haar vrienden er daarna aan geloven.
‘Luister, luister hiernaar, die komt uit Nederland, zoooo goed.’
Vanaf dat moment bleef ze Anouk ‘rondstrooien’ in haar omgeving.
Deze Kerst, nadat we elkaar vele jaren niet meer hadden gezien, haalden we drie weken lang oude herinneringen op en maakten nieuwe. Ze vroeg of er inmiddels in Nederland nog zo’n geweldige zangeres als Anouk was opgestaan.
Nee.
Maar wel een nieuwe man, die eigenlijk ook een wereldartiest hoort te zijn: Danny Vera!
Ik liet haar ‘Roller Coaster’ horen.
Bam!
Elke ochtend als ze wakker werd en elke avond als ze ging slapen, dreunde ‘Roller Coaster’ door mijn huis.
Nu draait ze het nummer ook vaak in haar eigen ‘thuisisolement’ in Le Landeron, in de buurt van Neuchâtel.
Vandaag is ze jarig. Ik heb haar zojuist het vervolg gestuurd: ‘Hold On To let Go’.
Gespeeld vanuit een huis dat een thuis is.
Hoopvol!