Natuurlijk heb ik ze zelf ook, die Teflon-pannen. Al let ik even niet op, mijn eitje bakt niet meteen aan, glijdt lekker door de pan. Dat kookt wel zo makkelijk. Maar als ik één ding in mijn jarenlang experimenteren in de keuken heb geleerd, dan is het wel dat er geen krassen in die pannen mogen komen. Gewoon koken met houten spades en vooral niet met een mes in de pan gaan snijden of schrapen. Anders komen er giftige stoffen vrij. Is zo’n pan eenmaal beschadigd, zitten er dus krassen in de teflonlaag, dan meteen weggooien!

Teflon-Mark is zijn bijnaam. Omdat alles dus altijd van hem afgleed.
De duizend euro voor elke werkende Nederlander, het veto op de miljardensteun aan Griekenland, handen af van de hypotheekrenteaftrek. Loze beloften waar je al lang niemand meer over hoort. Teflon-Mark kwam er simpelweg mee weg.

In debatten over de afschaffing van de dividendbelasting zei hij met klem dat er geen ambtelijke memo’s over die afschaffing waren geschreven. Memo’s die vervolgens toch opdoken. Hij kon zich niet herinneren dat hij door minister Hennis was geïnformeerd over de burgerdoden die waren gevallen bij een bombardement door een Nederlandse F16. Teflon-Mark kwam er mee weg.

Toen VVD’er Halbe Zijlstra onder vuur lag vanwege een verzonnen ontmoeting met Vladimir Poetin, rees de vraag wat Rutte hiervan wist en met wie de hij deze informatie had gedeeld. Maar daar had de premier ‘geen actieve herinnering’ aan. In de nasleep van de bonnetjesaffaire ontbrak het Teflon-Mark aan ‘een concrete herinnering’ aan een toch zeer belangrijk telefoongesprek. Hij kwam ermee weg.

De lijst is nog veel langer, maar tien jaar lang bleef niets aan hem kleven. Waar links en rechts mensen om hem heen omvielen of werden geslachtofferd, gleed hij zelf gladjes en vaak lachend langs alle problemen heen. En ook dit jaar was hij weer het stemkanon van zijn partij.

Hij heeft ‘strategisch geheugenverlies’ zei Lodewijk Asscher voor wie de toeslagenaffaire een reden was om zijn lijsttrekkerschap neer te leggen. Rutte deed dat niet, kwam zelfs hier weer mee weg.

Dat er iets ‘niet helemaal goed’ was met zijn langetermijngeheugen wisten we al. Maar nu blijkt het dus ook mis te zijn met zijn kortetermijngeheugen. Vandaag spreekt hij van ‘een verkeerde herinnering’ en dus opnieuw ‘geen leugen’. Daaraan overdreven vaak toevoegend: ‘Dit is mijn eerlijke waarheid’. Bestaat er dan ook zoiets als een oneerlijke waarheid?

Ik ben vandaag dus niet buiten in de zon, maar binnen voor de televisie gaan zitten. En nu vraag ik me af waar ik in hemelsnaam naar heb zitten kijken? Een beschamende vertoning, dat in elk geval. Politiek verval. Betonrot bij Teflon-Mark. En dat in een coronatijd waarin we juist behoefte hebben aan een betrouwbare en krachtige regering.

Hoe zou Pieter Omtzigt hiernaar zitten kijken?
Ik zie nieuwkomer Laurens Dassen van Volt naar de microfoon lopen en zeggen: “Dan vraag ik me toch een beetje af in welke bestuurscultuur ik hier terecht ben gekomen”…

Tja, ze zijn nog niet klaar daar in Den Haag, maar ik ga nu maar de keuken in en zet de Spotify-lijst die hoort bij mijn boek Zuchten van de ziel aan. Even behoefte aan mooie muziek, even weg van die smerige politiek. En dan een lekker visje in de pan. Maar wel eerst even checken hoe het met de teflonlaag is. Zodat er tijdens mijn koken in elk geval geen giftige stoffen vrij komen.