Haar belastingaangifte is gedaan en de jaarlijkse ‘rekening en verantwoording’ voor de kantonrechter is, na veel geploeter, ook de deur uit. Ik heb weer aangetoond dat Brigitte ook na 33 jaar nog niet kan lopen, praten, zitten, zelfstandig eten, werken etc. En ik heb met enige ergernis extra tijd besteed om uit te leggen waarom op de ‘nulrekening’ van mijn dochter op 1 januari 20 euro stond en op 31 december nog maar 19,94 euro. Die 6 cent kan administratief een heel verschil maken.
Vooral vanwege dat laatste overwoog ik om een lelijk stukje te schrijven. Zoals ik dat wel vaker heb gedaan. Als ouder van een ernstig meervoudig beperkt kind maak je op die gebieden nogal wat mee. Achter de loketten die je steeds maar weer moet passeren, zitten vaak mensen die het bloed onder je nagels vandaan halen. Die op geen enkele manier met je mee denken en zich totaal niet in jouw situatie kunnen of willen inleven. Figuren met ijzer op de ziel voor wie er maar één ding telt: regels zijn regels. En al zijn ze onwerkbaar, daar mag geen millimeter van worden afgeweken.
Ik heb erover geschreven in mijn boek Brigitte, ik ben ermee in het televisieprogramma van Jeroen Pauw geweest. Op papier gezette ergernissen zorgden zelfs voor Kamervragen en een heuse goedgekeurde motie van Vera Bergkamp. Maar heeft het allemaal geholpen? Ik twijfel soms. Want nog steeds werken er bij al die instanties (banken, gemeenten, overheidsinstellingen) mensen – als je ze al mens kunt noemen – die het ontbreekt aan empathie. Want dat is en blijft wat mij betreft het sleutelwoord.
Voordat je denkt nu komt er weer zo’n bizar verhaal, ik ga er eens goed voor zitten, ik ga mij met die Bindels mee zitten ergeren een kleine waarschuwing: dit draait uiteindelijk uit op een positief verhaal. Over twee mensen die bij de gemeente Dordrecht werken. Afdeling WMO, Wet Maatschappelijke Ondersteuning.
Ruim een jaar geleden viel er opeens een brief van Otolift (ja die van die reclame) op de deurmat. Na 24 jaar verscheurden zij eenzijdig ons contract. De lift in mijn woonkamer die zo noodzakelijk is om Brigitte naar haar slaapkamer op de eerste verdieping te krijgen, was te oud. Er waren geen monteurs meer die hem konden onderhouden en het zou niet lang meer duren of er waren ook geen onderdelen meer van verkrijgbaar. Dus moest hij worden weggehaald. Einde verhaal.
Paniek! Zonder lift kan ik Brigitte niet meer thuis verzorgen en een nieuwe, pfff…Al dat gedoe en die kosten, dat geld kan veel beter besteed worden. Bellen met WMO dus. Normaal gesproken maken telefonistes bij dat soort instanties een notitie en moet je het doen met: u wordt een dezer dagen teruggebeld. Maar ik werd zowaar doorverbonden met een mens, eentje van vlees en bloed.
Grégor Hustin liet mij een kant van de overheid zien de er ook is. Hij nam me bij de hand en stelde me gerust. Hij schermde niet met regels maar dacht samen met mij in mogelijkheden. Moest ik het huis verkopen en op zoek gaan naar een parterrewoning? Of kon ik toch hier blijven wonen en zo lang mogelijk hier voor Brigitte blijven zorgen?
De man van WMO kwam zelfs bij me thuis en nam alle tijd. Hij dacht niet alleen mee maar leefde zich echt in. Ook al wilde ik dat eerst niet, samen gingen we het traject in van ‘dan maar een nieuwe lift’. Dat was het moment dat er voor mij nog zo’n Mens van WMO bij kwam met de naam Erick Schoenmakers.
Ik zal jullie alle haken en ogen van het afgelopen jaar besparen. Tijdens het uiteindelijke verbouwingsproces hield Erick alles nauwlettend in de gaten en greep in als er ingegrepen moest worden. Een betere ‘begeleider’ kun je je niet wensen.
Grégor en Erick staan voor mij symbool voor hoe het ook kan. Mensen-mensen, empathische mensen. Empathie zou een onderdeel van sollicitatieprocedures moeten zijn. Het maakt echt een wereld van verschil. Want ‘hey’, dacht ik wel eens toen ik sommige mensen hier vloekend en tierend bezig zag, ‘jullie slopen de boel niet voor mijn plezier. Ik heb liever geen lift, ik heb liever dat Brigitte zelf de trap naar boven kan lopen.’ Gelukkig was Erick er dan weer.
Wat ik met al deze woorden eigenlijk wil zeggen is: dankjewel Grégor Hustin en Erick Schoenmakers! Gemeente Dordrecht: koester zulke werknemers!