Teun van Vliet

NU Sport
Door Hendrik Meijnders
28 augustus 2010

Dat Teun van Vliet nog leeft is een godswonder. Hoewel de oud-wielrenner niet direct in Hem gelooft. Van Vliet overleefde twee hersentumoren (in 2006 kreeg hij de mededeling dat hij nog maximaal een jaar te leven had) nadat hij eerder als actief renner met chronische darmproblemen kampte die hem op het randje van de dood deden balanceren.Maar Van Vliet overwon zijn ziektes en ging door waar hij mee bezig was: leven in de hoogste versnelling. Dit zorgt voor een niet alledaags levensverhaal. Vol drank, vrouwen, de koers en de dood.

Abnormaal leven
Journalist Guido Bindels kent en volgt Van Vliet al jaren en tikte een biografie van James Dean op de fiets (citaat Mart Smeets). Het is zo’n boek waarin je, eenmaal begonnen, niet meer kan stoppen met lezen. Vanwege de fijne, directe stijl van schrijven, maar ook vanwege het abnormale leven van de hoofdpersoon. Als ware het een film.

Fragmentarisch worden enkele grote gebeurtenissen uit Van Vliets loopbaan besproken. Want fietsen kon hij. En dat terwijl hij op z’n 28ste noodgedwongen moest stoppen. Zijn wereldtitel als zeventienjarige in Argentinië, Milaan – San Remo in 1985 en de les die ploegmaat Hennie Kuiper hem leerde. En de bergrit in de Tour de France, toen non-klimmer Van Vliet als eerste en met vier minuten voorsprong begon aan de slotklim naar Luz Ardiden, in elkaar stortte en uiteindelijk bijna acht minuten na de winnaar boven kwam.

Zonder opsmuk
Maar de kracht van dit boek zit hem in de manier waarop de hoofdpersoon heeft meegewerkt. Zonder zichzelf te sparen, maar ook zonder na te trappen naar de vrouwen, moeders van zijn kinderen, die hij vol verdriet achterliet. Hard, rauw, eerlijk en zonder opsmuk, zoals het hoort wanneer je de moeite neemt om een boek over je leven uit te brengen.

Van Vliet vertelt bijvoorbeeld dat het hem maar niet lukt zijn dochter Lois op te zoeken. Hij verwekte dit meisje dat hij nog nooit zag tijdens een kortstondige relatie met Lieske, de ex van wielrenner Gert-Jan Theunisse.

Het zijn deze onthullingen en meer die er voor hebben gezorgd dat dit boek binnen drie maanden toe is aan een tweede druk. Het is voor Van Vliet en vooral zijn geliefden te hopen dat hij, nu zijn aandeel in de Tourstart van 2010 tot het verleden behoort, zijn leven op de rails houdt.

Cijfer: 8

Overschiese krant
7 augustus 2010

Op 17 mei overhandigde niemand minder dan Ivo Opstelten het eerste exemplaar van het levensverhaal van Teun van Vliet aan ‘zijn vriend’ de oud-wielrenner. Amper drie maanden later is ‘Teun van Vliet, drank, vrouwen, de koers en de dood’ al toe aan zijn tweede druk. Dat het zo goed verkoopt komt op de eerste plaats door de inhoud en de manier waarop het is geschreven. Het is veel meer dan alleen een sportboek geworden en daardoor kreeg het niet alleen in de bekende wielersportbladen volop aandacht. Ook grote landelijke dagbladen kwamen met uitermate positieve recensies.

NRC noemde het ‘een schelmenroman, die leest als een jongensboek’. De Telegraaf sprak vooral van ‘een openhartig’ boek. De GPD-bladen over ‘hard, maar goudeerlijk’. Op verschillende blogs op internet werd gesproken van ‘een heksentour’ die de auteur met het schrijven ervan had verricht en over het algemeen werd gemeld dat ‘het boek in één adem was uitgelezen’.

‘Guido Bindels is er in geslaagd een boek te schrijven dat geenszins een ‘tranentrekker’ is geworden, maar een prachtig beeld geeft van de mens Teun van Vliet, met al zijn kwaliteiten, maar ook zijn beperkingen en eigenaardigheden’, aldus Peter Schilthuizen, hoofdredacteur van het weekblad Het Kanaal. En: ‘Een boek dat iedere wielrenner graag zal lezen, maar ook mensen die helemaal niets met wielrennen hebben zal kunnen boeien.

“Het levensverhaal van Teun van Vliet is inmiddels ook tot de Vlaamse media doorgedrongen en de hoofdpersoon zelf stond de afgelopen maanden volop in de belangstelling. Niet alleen vanwege zijn bemoeienissen rond de start van de Tour de France in Rotterdam, maar ook vanwege zijn rol als ambassadeur van de Stichting Topsport for Life. Deze stichting, bestaande uit onder meer oud-sporters, zet zich in voor mensen met een ernstige ziekte. Een groot deel van de opbrengsten van het boek komt overigens ten goede aan Topsport for Life.Een groot litteken op zijn buik herinnert aan de chronische darmontsteking die Teun van Vliet bijna het leven kostte. De ritssluiting op zijn hoofd is van de operatie aan zijn eerste hersentumor. Hij overleefde het en werd zelfs volledig genezen verklaard. Tot er een tweede volgde. De ergste in zijn soort. Vier jaar geleden werd Teun van Vliet opgegeven.
Maar hij is er nog steeds! En hoe!

Friesch Dagblad
Door Edward Jorna
27 juli 2010

Op de een of andere manier had Teun van Vliet altijd het idee dat hij niet ouder dan 34 jaar zou worden. Waarom? Het zat gewoon in zijn hoofd. Nu is hij 48 en heeft hij in zijn eigen filosofie dus veertien jaar cadeau gekregen. Nou ja, cadeau… Om het leven te leven moest-ie twee keer een hersentumor overleven. Vier jaar geleden gaven de doktoren hem op. Maar Teuntje is het leven lief, bedwong de kanker opnieuw en is vast van plan hier nog een hele tijd te blijven.

In Teun van Vliet. Drank, vrouwen en de dood tekent journalist Guido Bindels het levensverhaal op van één van de meest kleurrijke renners die Nederland ooit kende. Bindels reisde een kwart eeuw de wereld rond achter schaatsers en wielrenners aan en maakte van dichtbij mee hoe Teuntje een grote meneer werd in het peloton. 1987 was zijn meest succesvolle jaar, toen hij onder meer Gent-Wevelgem, de Omloop Het Volk en de Ronde van Nederland won. In 1988 droeg hij drie dagen de gele trui in de Ronde van Frankrijk en behoorde hij de top van de klassieke renners. Maar een echte grote overwinning kwam er nooit. Hij begon te sukkelen met zijn gezondheid en stopte in 1990 vanwege een chronische darmontsteking.

Daarna leefde Van Vliet – achter de schermen – een leven met drank, vrouwen en de dood. De laatste kreeg hem niet te pakken, al raakte hij zijn spraakvermogen door de loodzware chemokuren wel kwijt. Maar hij vocht terug en nu klinkt zijn stem alweer op een ‘ontstemde’ piano. Elk woordje heeft zijn eigen lade heeft de logopedist hem uitgelegd. In horten en stoten vertelt hij zijn verhaal, maar zijn geheugen is haarscherp.

Dit jaar kwam hij weer in de publiciteit, vanwege het verschijnen van zijn biografie maar ook vanwege de Le Grand Départ in Rotterdam. In de documentaire ‘Toen Zij Van Rotterdam Vertrokken’ van filmmaker Michiel van Erp verhaalde Ivo Opstelten, oud-burgemeester van Rotterdam en de grote initiator achter de Tourstart in Rotterdam, over de grote rol die Van Vliet op de achtergrond speelde. Als kenner van het Tourwereldje kende hij niet alleen de ingangen, maar ook de regels van de Tour. Dat betekent veel pleasen en niet te hoog van de toren blazen.

Zo gedwee was hij als renner niet. Teun van Vliet (Vlaardingen, 22 maart 1962) was een lefgozer en een sfeermaker. Op de fiets was hij bovenmodaal, een allrounder, die het van zijn intelligentie moest hebben. In 1979 werd hij in Argentinië wereldkampioen bij de junioren en lag het pad open naar het profpeloton. Hij debuteerde op 5 mei 1984 in het shirt van de Belgische formatie Verandalux van ploegleider Roger Swerts. Nog geen jaar later was hij op weg naar de zege in Milaan-San Remo, de ‘hoogmis’ van het lentefietsen. Maar Van Vliet was nog een ‘groentje’ en liet zich afbluffen door ploeggenoot Hennie Kuiper.

Dat is óók Teun van Vliet: zijn nederlagen zijn minstens zo bekend als zijn overwinningen. In de Tour van 1985 was hij samen met landgenoot Henri Manders ontsnapt in de vijfde etappe van de Tour de France, van Roubaix naar Tourcouing dwars door de Hel van het Noorden met zijn vreselijke kasseien. Het verhaal was simpel: Manders de etappewinst, Van Vliet het geel. Maar niets was die dag zoals het leek. Peter Post, ploegleider van Panasonic, en zijn vroegere pupil Jan Raas (Kwantum) hadden een deal gemaakt. Raas – aartsvijand van Post maar in de wielerwereld gooi je het wel eens op een akkoordje met je vijanden – zou voor de ritoverwinningen gaan, Post voor de gele trui. Vanderaerden, Veldscholten en Anderson stonden hoog in het klassement. Maar de voorsprong van Van Vliet en Manders liep zo snel op (twintig minuten) dat de gele trui nooit meer naar een van de drie zou kunnen gaan. Raas sommeerde Manders daarom de benen stil te houden. Het eind van het liedje was dat Manders de etappe alsnog won (nipt) en Van Vliet drie jaar moest wachten voor gerechtigheid.

Teun van Vliet. Drank, vrouwen en de dood is het verhaal over een wielrenner met grote talenten die zijn grootste prestaties ná zijn carrière behaalde. En hoewel de renner onbetwist verkeerde keuzes maakte is het goed dat zijn levensverhaal is opgetekend. Sinds kort is Van Vliet ambassadeur van de nieuwe stichting Topsport for Life. Deze is opgericht door (ex-)topsporters, waarvan sommigen zelf ook getroffen zijn door een ernstige ziekte. Een groot deel van de opbrengsten van het boek komt ten goede aan Topsport for Life

De Telegraaf
Telesport Amsterdam
29 juni 2010

In de lobby voor Le Grand Départ was Teun van Vliet een van de belangrijkste ambassadeurs voor Rotterdam. Met zijn vlotte babbel en zijn charme was hij jarenlang nauw betrokken bij de Tour-organisatie en was hij een belangrijk verbindingsstuk de afgelopen jaren in de onderhandelingen tussen ASO en de Maasstad.

En dat terwijl ‘Teuntje’ op dat moment ernstig ziek was. Het grote litteken op zijn buik herinnert aan de chronische darmontsteking die hem bijna het leven kostte. De ritssluiting op zijn hoofd is van zijn eerste hersentumor. Ook overleefd. Zelfs volledig genezen verklaard. Tot er een tweede volgde. De ergste in zijn soort. Vier jaar geleden werd Teun van Vliet opgegeven. Nog maximaal één jaar te leven luidde de prognose. Maar hij is er nog steeds.

Voormalig wierjournalist Guido Bindels schreef ter gelegenheid van de Tourstart in Rotterdam het schitterende boek `Drank, vrouwen, de koers en de dood’. Het is de veelzeggende ondertitel van een boek over het leven van Teun van Vliet. De oud-wielrenner die ooit enkele dagen de gele trui in de Tour de France droeg en door een zware ziekte zijn loopbaan abrupt moest beëindigen, vertelt daarin openhartig over zijn turbulente leven.

Van de confrontaties met zijn gedreven en luidruchtige vader, tot de ‘trucjes’ die er in het peloton werden uitgehaald. Maar hij praat ook eerlijk over zijn drankprobleem, zijn geworstel met verschillende relaties en het ‘doodvonnis’ dat vier jaar geleden over hem werd uitgesproken. De opbrengst van het boek is bestemd voor de stichting Topsport for Life, waar Van Vliet ambassadeur van is.

Wielersport Slogblog
Door Hans Prakke

“Hoe beschrijf je een wielerleven van een onverwoestbare man die weet te overleven, maar die het zelf niet meer zo makkelijk kan vertellen? ‘Teun van Vliet Drank, vrouwen, de koers en de dood’, is een uitgave van Uitgeverij Elikser en de baten van het boek komen voor een groot deel ten goede aan de Stichting Topsport for Life.

De Stichting zet zich in voor de bestrijding van levensbedreigende ziektes of aandoeningen. Het is een initiatief van een aantal (ex-)topsporters, van wie sommigen zelf ook getroffen zijn door een ernstige ziekte. Teun van Vliet is een van hen en hij is nog steeds onder de levenden. En dat op zich is al een wonder! Bindels beschrijft het leven van de jongen uit Maasland die het tot wielervedette schopte. De achterliggende reden voor Bindels om dit boek te willen schrijven is het feit dat Teun niet alleen als wielrenner de nodige tegenslag kreeg te overwinnen, maar zich ook in het .gewone leven staande moest zien te houden.

De deugniet, de kwajongen, die van het leven houdt en van de vrouwen. Soms ook iets teveel van de drank. De heksentoer van Bindels zit hem in het feit dat de hoofdpersoon, getroffen door zijn laatste hersentumor, ernstige woordvindingsproblemen heeft. Hij kan wel veel bevestigen, maar niet meer zo honderduit vertellen als vroeger. Toch heeft Guido Bindels er een levendig boek van weten te maken dat ik in één adem uitlas.

Vrienden, vrouwen en familie hebben de schrijver daarbij geholpen en samen geven ze een mooi beeld van die dekselse Teun, wiens levensmoed zeer te bewonderen valt. Om medische redenen moest hij al op zijn 28ste met wielrennen stoppen, maar als bijna vijftiger stapt hij nog steeds met pretoogjes op het ondermaanse rond.

Ik verklap verder niks over de inhoud, omdat Fred binnenkort een recensie zal plaatsen. Als u daar niet op wil wachten dan kunt het boek bestellen op www.topsportforlife.nl. Van harte aanbevolen.

Het Nieuwsblad.be,
Door Marjet Bosma
21 juni 2010

BAARLE-HERTOG – In de Vlaamse sportwereld behoeft Teun van Vliet nauwelijks introductie. Al op jonge leeftijd werd hij als koersrenner bejubeld maar zijn lichaam liet hem vanaf zijn 25e in de steek. Onlangs beklom Van Vliet (48) eenmaal de Alpe d’Huez. Voor een doorgewinterde (ex)wielrenner een peulenschil, voor Van Vliet een wonder. In 2006 voorspelde de oncoloog dat hij hooguit nog een jaar te leven had … Oorspronkelijk komt Van Vliet uit het Nederlandse Westland. Zijn ouders en zusters Nita, Wenny en Ditte wonen er nog. Zus Jeanette vond in Duitsland een nieuw thuis en de enige zoon, Teun, vertrok naar de Vlaamse enclavengemeente Baarle-Hertog.

Van Vliet woont er al 26 jaar, de laatste tien jaar met levenspartner Hennita. Op negenjarige leeftijd reed de jonge Teun zijn eerste wielerwedstrijden. Vader was coach. Al gauw bleek dat Teun talent had, Hij maakte de lagere detailhandelschool af en probeerde het nog een jaar in het middelbaar onderwijs maar zijn hart lag bij de wielersport. Veel over de periode waarin zijn vader trainer en coach was, wil Van Vliet niet kwijt. ‘Soms spraken we drie maanden niet met elkaar’, zegt hij veelbetekenend.’De rest moet je maar in het boek lezen.’

Wielercarrière
Het talent koos voor de professionele wielersport toen hij 22 jaar was. De overwinningen in zijn professionele carrière kwamenal in 1984. Drie jaar later zette hij zijn belangrijkste prestaties neer, onder andere in de Omloop van het Volk, winnaar van de eerste etappe Tirreno-Adriatico, Gent-Wevelgem, winnaar van de derde etappe in de Vierdaagse van Duinkerke, winnaar van devijfde etappe in de Ronde van Zwitserland en winnaar van de eerste etappe in de Ronde van Nederland. In die laatste Ronde eindigde Van Vliet ook nog eens in het eindklassement. In 1988 eiste hij in de Tour de France drie dagen de gele trui op. Van Vliet had toen al twee zwarte bladzijdes in zijn wielercarrière achter de rug. De eerste speelt zich af in 1985. Van Vliet was in de Tour de France in de aanval met Henri Manders die van Jan Raas de opdracht had gekregen niet op kop te komen. Van Vliets krachten namen af toen Roubaix dichterbij kwam en uiteindelijk kon Manders de etappe eenvoudig op zijn naam schrijven. De tweede zwarte bladzijde dateert van 1987. Van Vliet was in Villach de beste man in de koers maar werd desondanks geen wereldkampioen. Voor het publiek was het onduidelijk wat er nu precies aan de hand was. Niemand wist hoe het spel in het peloton was gespeeld.

Operabel
Van Vliets professionele wielerloopbaan heeft maar zes jaar mogen duren. Op zijn 25e jaar werd de diagnose Colitus ulcerosa gesteld, ofwel een chronische darmontsteking. Twee jaar later werd hij geopereerd en kreeg een stoma. De ingreep trok een flinke streep door de rekening. Alsof het niet genoeg was, werd in 2001 een hersentumor in de eerste graad geconstateerd die -gelukkig- operabel bleek. Vijf jaar later was het echter helemaal mis. De oncoloog stelde wederom een hersentumor vast maarnu in de vierde graad. Opereren was niet mogelijk. Van Vliet zou hooguit nog een jaar te leven hebben. Chemokuren en bestralingen volgden. Nita kwam op het idee om het Medical Center Cologne (MCC) van Dr. Gorter te consulteren. Daar wordt hypothermie aangeboden. ‘Verguisd en bejubeld’, zegt Van Vliet. De behandelingen blijken resultaat te hebben gehad. Driemaal per jaar krijgt Van Vliet ter controle een scan in het Sint Elisabethziekenhuis in Turnhout en eenmaal per jaar reist hij naar Keulen. ‘Alles is goed’, lacht hij.

Vitaliteit
Twee jaar geleden kon Van Vliet ten gevolge van de hersentumor niet spreken en was hij gedeeltelijk verlamd. Nog steeds is hij soms wat moeilijker te verstaan en duurt het even voordat hij op het juiste woord komt maar de vitaliteit is terug, zij het in een andere vorm dan mensen van de voormalige Teun van Vliet gewend zijn. ‘Ik was een druktemaker’, zegt hij.’Explosief, onrustig.’ De zucht naar spanning vertaalde zich deels in contacten met vrouwen. ‘Ik heb er vele gehad’, erkent hij eerlijk. Van Vliet leerde te relativeren: ‘Je wordt geboren en je gaat dood. Daartussen moet je er iets van zien te maken, positief denken. Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd.’

Alpe d’Huez
Sinds een week of tien traint Van Vliet weer, op zijn koersfiets. Zo’n anderhalf uur per dag. Begin juni hield de Nederlandse zender Radio 2 een actie voor het Koningin Wilhelmina Fonds (KWF) dat zich ten doel stelt onderzoek naar kanker te ondersteunen en te financieren. Vele VIP’s beklommen de Alpe d’Huez, inclusief Teun van Vliet die onder andere door Marco Bogaert werd begeleid.

Boek
Het boek ‘Teun van Vliet – Drank, vrouwen, de koers en de dood’ is geschreven door Guido Bindels en uitgegeven door Elikser Uitgeverij. Een groot deel van de opbrengsten van het boek komt ten goede aan Topsport of Life. Bindels is tevens de auteur van de spirituele romans ‘Zielensprong’ en ‘De Aphrodite van Santorini’

De Schakel
Door Simon van Zulen
20 mei 2010

,,Je gunt niemand wat Teun heeft meegemaakt.’’ Oud-wielrenner Michael Boogerd is weliswaar van een jongere generatie wielrenners dat Teun van Vliet, maar hij weet heel goed hoe de carrière van de vroegere Maaslandse wielrenner is verlopen. Van het wereld-kampioenschap bij de jeugd in Argentinië, als professional tweede in de klassieker Milaan – San Remo, derde in de Ronde van Lombardijen, en nog tal van andere successen. Wellicht het meest tot de verbeelding sprekend, is zijn deelname aan de Tour de France. Van Vliet heeft in zijn beste seizoen drie dagen in de gele trui gereden. Dat kunnen niet zoveel Nederlandse coureurs zeggen!

Michael Boogerd en Teun van Vliet waren maandagavond even in Maasland, de oude geboorte- en woonplaats van Van Vliet. Zijn ouders wonen er nog steeds. De twee oud-coureurs, en met hen oud- collega Johan van der Velde, Wim Hendriks van de Stichting Tour de France Rotterdam en Peter Kaptein van de Stichting Alpe d’HuZes waren, onder een grote publieke belangstelling, in partycenter Vlietzight namens ’Topsport for Life’ bijeen om het op 3 juni a.s. te houden spektakel ’Alpe d’HuZes’ te promoten. In dit jaarlijkse wielerevenement proberen de meeste deelnemers liefst zes keer op één dag de door de Tour de France beruchte en beroemde Alpenreus Alpe d’Huez te beklimmen. En dat allemaal voor het goede doel, ten bate van het Koningin Wilhelmina Fonds (KWF) ten gunste van de kankerbestrijding.

Teun van Vliet loopt er niet mee te koop, maar hij heeft heel ingrijpend met kanker te maken gehad, hij is hersentumor-patiënt. Teun is nu ambassadeur van de stichting Topsport for Life en gaat zelfs, ondanks zijn ernstige ziekte, proberen de Alpe d’dHuez te bedwingen. ,,Ik wil mij er samen met mijn oud-collega’s helemaal voor inzetten,’’ zo kijkt Teun naar 3 juni, ,,om ervoor te zorgen dat we de strijd tegen kanker uiteindelijk kunnen gaan winnen. Ik hoop dat heel veel mensen ons daarbij willen steunen!” Klimmen is nooit een specialiteit van Teun van Vliet geweest. ,,Een hoogteverschil van 500 meter of meer is niets voor mij,’’ lacht hij. ,,Op die heuveltjes in Limburg lukt het nog wel, maar in het hooggebergte was het voor mij altijd afzien.’’ Dat neemt niet weg dat Teun er op 3 juni gewoon bij is om te trachten de berg een aantal keren te bedwingen.

De stichting Topsport for Life is een initiatief van ex-topsporters, die zich ervoor willen inzetten om het leven van zeer ernstig zieke mensen in alle opzichten ’beter’ te maken. Dit jaar wordt er met twee teams aan de beklimmingen meegedaan, waarbij de rijders onder het motto ’opgeven is geen optie’ gaan proberen om deze ’Nederlandse’ berg, te beklimmen.

Doelstelling
In 2006 was de eerste editie van Alpe d’HuZes, met een opbrengst van 370.000 euro. Een jaar later was dat al 1 miljoen, in 2008 al 3,6 miljoen en vorig jaar bijna zes miljoen. Voor dit jaar wordt de lat een stuk hoger gelegd, de doelstelling is 10 miljoen euro. Het geld wordt geheel besteed voor de kankerbestrijding. Afgelopen jaren werd met dit geld het onderzoeks- en revalidatieprogramma A-CaRe gestart, met als doel: een beter en sneller herstel van kankerpatiënten. Een belangrijk en uniek onderzoek dat revalidatie voor alle kankerpatiënten binnen handbereik moet brengen. De Stichting Alpe d’HuZes hanteert een strikt anti-strijkstokbeleid, alle giften gaan voor minimaal 90 procent naar het onderzoeksfonds.

Lachen
Ondanks zijn ziekte zit Teun van Vliet niet bij de pakken neer. ,,Ik blijf altijd lachen,’’ zegt hij. ,,Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Ik ben altijd een lachebek gebleven.’’ Er is inmiddels ook een boek verschenen over Teun van Vliet, geschreven door oud-sportverslaggever Guido Bindels. Het eerste exemplaar werd maandagavond door Bindels uitgereikt. Behalve een boek is er nu ook een lied over Teun van Vliet, geschreven en gezonden door Bjorn van der Doelen, ex-profvoetballer van PSV. Uiteraard werd dat gedraaid. ,,Wielrennen gaat nooit uit mijn gedachten’’, is de oud-Maaslander nog dagelijks met zijn favoriete sport bezig. ,,Teun is een voorbeeld voor velen,’’ wist de in het panel zittende wethouder van sportzaken in Midden-Delfland, Tineke van Nimwegen.

Zij greep de gelegenheid aan om de gemeente te promoten. ,,We hebben al veel goede fietspaden. Er gaan er nog veel meer komen,’’ gaf ze aan. Behalve het promoten van de beklimming op 3 juni, leverde het wielercomité ook al het nodige geld op. Door het innen van toegangsgeld, een loterij en niet in de laatste plaats door het veilen van een aantal originele coureursfietsen, waaronder eentje van Michael Boogerd. Dat leverde al het nodige geld op.
Zie voor meer informatie over Alpe d’dHuZes op www.opgevenisgeenoptie.nl en www.topsportforlife.nl