Zielensprong

Dagblad De Limburger
Door Adri Gorissen
Woensdag, 6 augustus 2003

Zielensprong, de debuutroman van Guido Bindels (Vaals, 1956) is een opmerkelijk boek. Spirituele verhalen worden ingebed in een vertelling over het keiharde wielermilieu waarin hoofdpersoon Walter zijn weg omhoog zoekt.

Nee, hij is geen zwever, bezweert Guido Bindels. Als chef van de sportredactie van de Haagsche Courant krijgt hij daar ook niet de kans voor. Toch heeft hij iets met spiritualiteit, staat er open voor dat er meer is tussen hemel en aarde en gelooft bijvoorbeeld in reïncarnatie.

Het maakt hem in de sportwereld, waarin hij al zo’n 25 jaar rondloopt, een beetje tot een vreemde eend. Ook al omdat hij niet van grote ego’s houdt. “Daarom ben ik al snel gestopt met het interviewen van voetballers. Ik moet er niet aan denken dat ik achter types als Kluivert en Davids aan moet lopen om bij de gratie Gods een paar woorden van hen los te krijgen”, gruwt hij. “Dat soort ego’s heb je in de wielersport veel minder, al wordt het de laatste jaren anders”.

» Bindels kijkt terug op een mooie, beschermde jeugd in Vaals, waar zijn familie nog steeds woont. Hij was de eerste mannelijke leerling van het Sophianum in zijn geboorteplaats. Na de afrondingdaarvan toog hij naar Amsterdam om te gaan studeren voor leraar Geschiedenis en Duits. Die opleiding was eigenlijk tweede keus, want bij de school voor journalistiek in Utrecht was hij uitgeloot. Het stage lopen als aspirant-leraar maakte hem duidelijk dat hij niet voor dat vak in de wieg was gelegd en hij probeerde het opnieuw bij de journalistenopleiding. Dit keer mocht hij wel komen.

Een stage bij het weekblad Voetbal International zette hem op het spoor van de sportjournalistiek. Als sportverslaggever begon hij op een eenmanspost bij de Delftsche Courant, waarna hij al snel de overstap maakte naar de centrale sportredactie van de bij Sijthoff Pers aangesloten kranten. Bindels reisde vervolgens vele jaren de wereld over om verslag te doen van de Olympische Spelen, de Tour de France en andere belangrijke sportevenementen. Tien jaar geleden werd hij chef van de sportredactie, zodat hij door regelwerk wat meer aan het bureau gekluisterd zat.

Tijdens zijn vele reizen beperkte zijn nieuwsgierigheid zich niet tot de sportwedstrijden waarover hij moest berichten. Bindels: “Als ik ergens ben, ga ik ook de binnenlanden in, zoals ik dat noem.” Hij zocht naar wat er buiten de macho-wereld van de sport was. “Die spirituele kant had ik natuurlijk al langer”, zegt hij, “die komt er niet nu opeens met dat boek uit.

“Een aantal jaren geleden begonnen bij hem plotseling verhalen boven te komen. Verhalen die spelen in vreemde culturen en omgevingen. “Die verhalen dienden zich vooral aan op momenten dat het slechter met me ging. Waar ze vandaan kwamen weet ik niet.Ik wilde dat ook niet weten, ben ook geen boeken over spiritualiteit gaan lezen of zo, want ik wilde de verhalen niet meteen verklaren. Wel wist ik meteen dat ik er iets mee zou gaan doen. Maar eerst kon ik er nog niets mee. Omdat ik er te diep in zat. Uiteindelijk begreep ik dat ik er afstand van moest nemen en het een tijdje moest laten liggen, om er iets mee te kunnen doen. Later heb ik de raamvertelling bedacht, waarin ik die verhalen onder kon brengen. Het raam is het verhaal van de wielrenner Walter.

“Walter is een talentvolle wielrenner die voor het eerst aan de Tour de France mee mag doen. Hij moet in dienst van zijn kopman rijden en doet dat aanvankelijk ook. Totdat hij op weg naar Alpe d’Huez de kans krijgt uit diens schaduw te treden. Hij wint de etappe, krijgt de gele trui om de schouders en is plotseling de held. Maar zijn ster verbleekt weer net zo snel als hij op dopin wordt betrapt. Hij is geflikt, zoals dat heet. Voor die ramp, maar ook daarna, dienen zich vreemde dromen bij hem aan, de verhalen van Bindels. Hij gaat op zoek naar de betekenis daarvan, net als naar de zin van zijn ontluistering in de Tour. De masseuse van de wielerploeg, de intrigerende Raikesa, helpt hem daarbij. Want ze zorgt niet alleen voor zijn lichamelijk welzijn, maar wijst hem ook op mogelijkhedenom geestelijk te groeien. Bijvoorbeeld door los te laten.

Bindels benadrukt dat zijn boek geen wielerroman is. “Dat wielrennen zat gewoon het dichtste bij me. Waar het me echter vooral om ging, was dat ik een roman vanuit mezelf wilde schrijven. Een boek met verhalen die ik zelf zo voel, zo ervaar.”

Wat Bindels kwijt wil heeft hij geleerd in de omgang met zijn gehandicapte dochter. Het was vooral door haar en door zijn scheiding dat zijn spirituele kant naar boven kwam. “Mijn dochter is zwaar gehandicapt. Ze kan niets, niet praten, niet staan en noem maar op. Ik communiceer met haar uitsluitend op basis van gevoel. Hoewel ze het niet duidelijk kan maken, weet ik bijvoorbeeld wanneer ze hoofdpijn heeft. Het is een kwestie van puurheid, liefde en jezelf durven zijn. Als je ziet wat er dan gebeurt, dat is heel bijzonder. Ik heb veel van mijn dochter geleerd. Wat je geeft bijvoorbeeld, krijg je dubbel en dwars terug. Daardoor kom je op een andere manierin het leven te staan.”

Aanvankelijk gingen Bindels en zijn inmiddels ex-vrouw heel anders met hun dochter om. “We waren vooral bezig met therapieen, wilden eruit halen wat erin zat. We wilden het gevoel hebben dat we er alles aan hadden gedaan. Gevolg was dat ze niet sliep, helemaal op was. Net als wij, want we waren alleen maar met haar bezig. Pas toen we haar loslieten, werd het rustig in huis.

Zo leerde ik het belang van loslaten, van op je pure gevoel af gaan, van jezelf zijn en van echte liefde en warmte.”Dat is tevens wat hij in zijn boek heeft willen leggen. Of dat wordt opgepikt maakt Bindels niet zoveel uit. “De mensen moeten het zelf ontdekken, ik ben geen leraar. Het staat nu op papier, wie er wat mee wil moet dat zelf doen.” Het interesseert hem evenmin of het boek goed wordt verkocht. Meer dan een brief die hij onlangs kreeg van een onbekende vrouw –ze bedankte hem voor het schrijven van het boek, waarvan de inhoud voor haar precies op het juiste moment kwam- heeft hij niet nodig.

Algemeen Dagblad Rotterdam
Door Frank van den Elsen
Vrijdag, 2 maart 2007

Hij is een gevoelsmens, ‘niet bang voor de diepgang in zichzelf’. Hij beseft dat hij in dat opzicht anders is dan de meeste mannen. Maar of hij spiritueel is? “Ik weet eigenlijk niet eens wat dat is. Het is zo’n modewoord, een verzamelnaam voor alles wat vaag is.”Toch kleeft, na het verschijnen van twee romans van zijn hand, het beeld aan de Dordtse sportjournalist Guido Bindels dat hij een spiritueel mens is.

“De uitgever plaatste mijn eerste boek, Zielensprong, in dat genre. Voor ik het wist was ik als gastspreker uitgenodigd op een bijeenkomst van reiki-dames. Ze ontvingen me als een soort goeroe!”

Mannen reageerden anders op Bindels’ nieuw verkregen status, die door zijn tweede, in 2006 verschenen boek – De Aphrodite van Santorini – nog eens werd bevestigd. Bindels: “Mannelijke collega’s op de sportredactie vroegen me gekscherend of ik al voelde of ADO zou gaan winnen van Utrecht… Ook bleken mannen vooral oog te hebben voor de sekspassages. Maar die categorie lezers blijft uiteindelijk teleurgesteld achter, wanneer blijkt dat het daar niet om draait, maar om oprechte en pure liefde en om lotsverbondenheid tussen zielen.”

» De chef sportredactie van AD Rotterdams Dagblad heeft beide boeken niet geschreven om zijn naam als auteur van romans te vestigen, zegt hij. ,,Het is eerder zo dat die verhalen naar mij toe gekomen zijn en dat ik ze heb opgetekend.” De sterk uiteenlopende reacties van mannen en vrouwen vallen hem steeds opnieuw op wanneer hij reacties op zijn boeken ontvangt.

“Is iemand positief, dan is het bijna altijd een vrouw. Ik was echt verbaasd over de vele reacties van vrouwen op mijn site. De meeste mannen zijn aanzienlijk minder enthousiast. En dat terwijl in Zielensprong de hoofdpersoon nota bene een wielrenner in de Tour de France is, een rasechte sportman, die een mystieke masseuse ontmoet en verdwaald raakt in oude dromen over andere levens.”

Het hoe en waarom van deze tweedeling die dwars door zijn publiek loopt, daar kan Bindels slechts naar gissen. “Er zijn genoeg clichés te bedenken over verschillen tussen man en vrouw. Ik ben altijd al een gevoelsmens geweest, maar door mijn gehandicapte kind is die kant van mij versterkt. Zij kan niet praten en ik communiceer puur op gevoel met haar. Dat heeft mij emotioneel rijker gemaakt. Ik vermoed dat vrouwen die mijn boeken lezen, dat merken, terwijl mannen meer met hun ego bezig zijn, iets wat vrouwen juist weer afstoot. Machotypes, daar komen veel vrouwen uiteindelijk van terug. Maar het tegenovergestelde type, daar komen ze bij terug.”

De wereld waarin hij al bijna 30 jaar werkzaam is – hij knoopte als journalist de Olympische Spelen soms naadloos vast aan de Tour de France – staat juist bol van het machogedrag. Maar daar prikte de Dordtenaar altijd graag doorheen.

“Ik focus in mijn sportverhalen altijd sterk op de mens achter de sportmens, het karakter, het gevoel. Dan kom je er ook achter dat iedere man iets vrouwelijks in zich heeft en andersom. Ik heb het nu niet over verwijfde mannen of over manwijven. Ex-wielrenner Erik Breukink heb ik altijd gezien als een man met een dunne deken van vrouwelijke zachtheid over zich heen. Maar mannelijke vrouwen en vrouwelijke mannen zie je ook buiten de sport: Madonna en Rita Verdonk, Bruce Springsteen en Dustin Hoffman. Niet alle mannen en vrouwen voldoen aan clichébeelden, zoals bijvoorbeeld Yvonne Kroonenberg – ik ken haar persoonlijk – neerzet in boeken als ’Het zit op de bank en het zapt’. Mooi en lekker leesbaar, dat wel. Maar Yvonne is juist zo’n vrouw met mannelijke trekjes. Die zullen mijn boeken niet snel lezen.

Skyletters

Walter is wielrenner en zijn droom de Tour de France te winnen, lijkt eindelijk werkelijkheid te worden. Tijdens de afmattende Tour denkt hij na over zijn leven en zijn huwelijk dat is misgelopen. Sinds zijn ontmoeting met de mystieke en spirituele masseuse Raïkesa is niets meer hetzelfde. Hij voelt zijn bloed kolken en als een vloed van herkenning door zijn lichaam stromen. Walter raakt meer en meer verdwaald in oude dromen over andere levens. Een spiritueel verhaal over liefde waarvoor hard gewerkt en gevochten moet worden. Een verhaal over warmte en genegenheid, angst en twijfel, trots en gevoel, zwart en wit, energieblokkades. Maar vooral een verhaal over loslaten en groeien.

Over de schrijver
Als chef-sport van de Haagsche Courant reisde Guido Bindels ruim 25 jaar de wereld rond. Van Colombia tot Korea, van Australië tot Amerika, van Japan tot Canada. In die vaak zo egocentrische machowereld keek hij zoveel mogelijk voorbij de sportevenementen, sloeg zijpaden in en maakte kennis met de meest uiteenlopende culturen en gewoonten. Door rovers achterna gezeten in het Andesgebergte, naar de sterren gereikt op Lake Louise en de diepgang gevoeld in Aziatische tempels: een cocktail aan ervaringen, waarbij Bindels ondervond dat er vele waarheden zijn. En dat groeien pijn doet en loslaten het moeilijkste van alles is. Waar je ook leeft op deze wereld, waar je ook geboren bent. Het bracht hem aan het schrijven van deze debuutroman, die inmiddels toe is aan een nieuwe, bewerkte druk.

Onze impressie
Deze roman neemt de lezer in vogelvlucht mee door de evolutie van een zielenpaar. Episodes uit vroegere levens van deze zielen worden belicht en geplaatst naast het leven van nu. Als we ons bedenken dat dit een onvoorstelbaar lange tocht is lijkt het haast ondoenlijk om dit in een pocketformaat samen te vatten. Toch wordt de essentie van de ervaringen die de beide zielendelen met en door elkaar in de loop der tijden hebben opgedaan niet gemist. De lezer krijgt met deze roman een beknopt maar reëel beeld van hoe tweelingzielen elkaar voortstuwen en elkaar voortdurend tot geestelijke groei aanzetten. Na vele eeuwen en lange, vaak barre avonturen wacht de bekende pot met goud.

De ervaringen zijn opgedaan, de lessen geleerd, het examen is gehaald. Voor herenigde zielendelen geldt dan: 1+1=4. Dit is de smaak die achter blijft na het lezen van Zielensprong. Van harte aanbevolen!