Buddies

Samen met Anne Koetsenrujter, Arie Slob en wijlen Martijn Vinke richtte Guido Bindels Stichting Buddies op, een non-profitorganisatie die zich inzet voor zieke mensen in hun laatste levensfase.

Een van de jaarlijks terugkerende evenementen is de ‘Tussen Hemel en Aarde dag’. Ongeneeslijk zieke mensen krijgen dan een gratis parachutesprong aangeboden. Hieronder een van de verhalen die Bindels hierover schreef.

Een afscheid zonder kennismaking.
Dankzij Sharon!

Betraande ogen, een brekende lach. We hebben het eerder gezien bij Sharon en het ontroert op een mooie manier. Moeder Ingrid sluit haar liefdevol in de armen. Op die inmiddels zo voor de familie Lindeboom uit het Overijsselse Heino bekende grote weide in de buurt van Rhoon. Vader Martien en oom Gert zitten nog vol adrenaline. Samen met Sharon hebben die twee zojuist hun eerste parachutesprong gemaakt. De stoere jongedame zelf is daarentegen inmiddels een echte ervaringsdeskundige.

Als je als stichting Buddies jaarlijks ernstig zieke mensen laat parachutespringen ontkom je er niet aan om zelf ook in allerlei emoties te tuimelen. Meteen na de landing kijk je vaak in prachtige, stralende ogen. Dat gevoel van vrijheid daar hoog in de lucht… Dat je echt vliegt als een vogel… Dat je lijf gewichtloos lijkt en je even helemaal geen pijn meer ervaart… Het is voor velen een onbeschrijfelijke ervaring. Over hun woorden struikelend vertellen ze enthousiast en opgewonden hun verhalen aan de dierbaren die het allemaal vanaf de grond hebben zien gebeuren.

Het is heerlijk om te zien, om erbij te zijn en mogelijk te maken. Als je daarnaast nog eens jaarlijks een familiedag houdt waarin je ook die dierbaren -echtgenoten, kinderen, ouders- laat skydiven in een windtunnel, dan krijg je al snel een soort band met die mensen. Ook al weet je dat je de meesten niet vaak meer terug gaat zien, dat je op een gegeven moment het bericht krijgt dat ze zijn overleden.

Soms komen ze een jaar later weer terug en zie je aan de aftakeling van hun lichamen dat ze nu toch echt in reservetijd leven. Sharon is zo’n terugkomer. Maar zelfs in die categorie is ze een uitzondering. Haar eerste sprong maakte ze met haar zus Ruby, die galactosemie (een stofwisselingsziekte) heeft. Haar tweede met vriendin Esmee. De mooie, emotionele foto’s die we toen van beiden mochten maken, staan nog steeds in mijn geheugen gegrift.

Esmee heeft de ziekte van Crohn, Sharon kreeg op haar zeventiende te horen dat ze een hersentumor had. Na die tweede sprong moest ze een loodzwaar maandenlang traject van bestralingen en behandelingen ingaan. De vooruitzichten waren niet bepaald hoopgevend. Maar Sharon, 23 inmiddels, overleefde, bleef terugkomen, sprong nóg drie keer. Haar moeder Ingrid werd zelfs een waardevol en liefdevol ambassadeur van Buddies.

Vandaag, tijdens het 10-jarige bestaan van ons Tussen Hemel en Aarde-evenement zou Sharon er niet bij zijn. Althans niet in het vliegtuigje. Liever maakte ze plaats voor een andere vriendin, voor Sandra, ook een vrouw met een hersentumor, en haar man en tweelingbroer die met haar mee zouden springen. Sharon gunde het haar zo dat ook zij een keer mocht ervaren hoe geweldig het voelt als je daadwerkelijk tussen hemel en aarde kunt zweven.

En dus maakten we ons al op voor een nieuwe kennismaking. Met Sandra en haar familie. Met haar drie ongetwijfeld heerlijke kleine kindertjes, van anderhalf, drie en vier jaar. Maar soms is de tijd onverbiddelijk en zo snoeihard. Aan afscheid nemen raak je nooit gewend, maar een afscheid zonder eerste kennismaking is wel heel bizar.

Zondag 19 mei overleed Sandra, pas 35 jaar oud. Dat het voor ons onbekenden toch een indrukwekkend afscheid werd kwam door Sharon. Zij en haar vader Martien en oom Gert namen de plaats in van Sandra en haar man en tweelingbroer. In hun springpakken haar foto tegen zich aangedrukt. Tandeminstructeur Judith Muit en cameraman Wouter Steijvers namen ook een foto mee.

Zo werd de zesde parachutesprong van Sharon toch anders dan die andere vijf. “Ik had háár bij me, dacht de hele tijd aan mijn vriendin. Nu heeft ze toch nog die sprong kunnen maken waar ze zich zo op verheugde.”

Betraande ogen, een brekende lach. Sharon recht haar rug, kijkt naar de hemel, waar de zon zijn warme weg door de wolken zoekt en vindt. Het was, zo weet ze zeker, niet haar laatste sprong. Het was er deze keer eentje met een hoog prikkeldraadgehalte, dat wel, maar het was ook een heel bijzondere en daarom zeker niet minder mooie.

Dankjewel Sharon dat je dit met ons wilde delen, de manier waarop je Sandra met je meenam en aan ons liet zien.

Wat ben je toch een wereldvriendin.
En blijf vooral een terugkomer!