Ik kende haar al van het televisieprogramma ‘Ik mis je’. Wat sprak ze mooi, daar aan het graf van haar Joris.
Een hele tijd later kreeg ik opeens een mail van Suzanne Bos waarin ze vertelde dat ze een boek had geschreven over haar leven met Joris en of ik daar ‘even’ naar wilde kijken? Als ervaringsdeskundige met mijn ernstig meervoudig beperkte (EMB) dochter Brigitte en als auteur van negen boeken krijg ik dat soort vragen wel vaker. Zoals ik ook wel vaker verzoeken krijg om een recensie te schrijven als er weer een boek over leven met een EMB-kind verschijnt.
Meestal zijn die boeken geschreven door de moeder. En helaas geef ik de opdracht meestal ook weer terug. Omdat ik vaak boeken lees die weliswaar heel herkenbaar zijn, maar waarin de frustratie en ‘het gevecht’ de overhand voeren. Boeken waarin de sluier van intens verdriet de pure liefde voor het kind wegdrukt.
Ik begrijp dat wel. Zoals ik ook al die gevechten met overheid en instanties begrijp. Ik heb daar zelf in ‘Brigitte’ immers ook uitvoerig over geschreven. Liefde en frustratie, liefde en ergernis… het is, voor ouders zoals wij een dunne grens, waarover gewaakt moet worden op het moment dat je een boek over je kind wilt schrijven. Als die grens de wat mij betreft verkeerde kant op schiet, haak ik af. Ik vind dat ouders van zulke kinderen hoe dan ook een positieve recensie verdienen en als ik die niet vanuit mijn hart kan schrijven, dan schrijf ik die liever niet.
Schrijven moeders anders over hun EMB-kind dan vaders?, vroeg ik me af toen collega Willem Vissers met zijn mooie boek over Samuel kwam. Was Annemarie Haverkamp met haar zo prachtige en herkenbare columns over haar Job dus een uitzondering? Ik twijfelde. Tot ik opeens van Suzanne Bos haar manuscript over Joris kreeg. Natuurlijk schuwt ook Suzanne ‘de andere kant’ niet. Natuurlijk schrijft ook zij over haar twijfels en haar gevechten. Maar als ergens de liefde voor het kind tot in elke vezel van je lijf doordringt dan is het wel in haar ‘De kleine drakendoder’.
Waar Vissers, Haverkamp en ondergetekende nog kunnen bogen op een leven als professioneel schrijver, daar heeft Suzanne Bos die achtergrond niet. Het maakt haar ‘prestatie’ alleen maar knapper. Haar stijl van schrijven is pakkend, de opbouw en indeling van haar boek briljant.
Op een volstrekt unieke manier is Suzanne Bos erin geslaagd een prachtig eerbetoon aan Joris (‘Een kei in het vangen van klein geluk’) te schrijven. Een uniek cadeau ook aan haar dochter Mirthe en haar man Richard. Een staaltje vakmanschap van een natuurtalent!
Het manuscript is vandaag een volwassen boek geworden. En als ik het weer lees huil ik opnieuw dikke tranen. Van herkenbaarheid. Van frustratie. Maar vooral ook van de liefde die er van afdruipt. De liefde voor haar unieke kind. Dat op 9-jarige leeftijd, zomaar opeens stopte met ademen. Een groter verdriet dan je kind verliezen bestaat er niet. Het is een kunst om daar later, op zo’n poëtische manier zo mooi over te kunnen verhalen. Wat mij betreft een juweeltje in zijn soort, een boek dat in welke recensie dan ook het maximale aantal sterren verdient.
De kleine drakendoder
ISBN: 9789493245747
Verkoopprijs: 21,95
Paperback
Je kunt het boek rechtstreeks bij Suzanne bestellen via https://www.suzannebos.nl, bij de uitgever (https://palmslag.nl/boeken/de-kleine-drakendoder) of via de boekenwinkels.
Dag Guido
‘Eindelijk erkenning’ zei ik tegen Suzanne ook al na je eerste reactie. Ik wist als haar moeder al langer dat ze mooi schrijft. Ben heel trots op haar. Heb ook tranen bij het lezen als oma van Joris. Dank voor je prachtige recensie ! Oma krullenbol.