Liefde is een hele nacht wakker liggen vanwege een ziek kind. Of een gezonde volwassene. Mijn jongste dochter van bijna 21 is ‘al lang’ geen kind meer, maar toch lig ik zo nu en dan nog wel eens vanwege haar wakker. Niet omdat ze een zorgenkind is, integendeel zelfs, maar juist omdat ik een zorgenvader ben. ‘Pa je hebt te veel oestrogenen’, zei ze ooit met prachtige pretoogjes tegen mij. Ze heeft gelijk, ik ben het type man dat zich overdreven ongerust kan maken over zijn kinderen en het liefst voor altijd als een moederkloek over ze waakt.

Zorgen kunnen ongenode gasten zijn, maar zorgen zeggen ook iets over de liefde die je voor de ander voelt. Natuurlijk moet je kinderen op een gegeven moment los laten. Uiteraard moet je ze hun eigen leven laten leiden. Maar wil dat ook zeggen dat je niet meer voor ze mag zorgen en dat je je geen zorgen meer om hen mag maken? Mij lukt dat in elk geval niet, ook al heb ik het getroffen met drie geweldige kinderen, waar ik met recht 365 dagen per jaar trots op ben.

In het hartenrijk van nooit verdwijnende gevoelens zijn ze mijn houvast, mijn energiebron, mijn levensbehoefte, mijn alles. Mijn leven is zoveel rijker geworden door hen. Mag ik dan even wakker liggen als mijn jongste het stoute plan opvat om te gaan parachutespringen voor het goede doel? Ja, dat mag ik van mezelf!

Het was nog mijn eigen schuld ook. Als lid van de stichting Topsport for Life kwam ik in aanraking met Buddies for Life, een speciaal ‘onderdeel’ voor terminale patiënten. ‘Een beter leven voor zieke mensen in hun laatste levensfase’, de slogan trok mij meteen aan. Bekende topsporters en ex-topsporters, die iets proberen te betekenen voor ernstig zieke mensen. Door hun buddy te zijn, door gewoon langs te gaan om te praten, of door samen met ze naar een mooi evenement te gaan.

Voor ernstig zieke kinderen heb je ‘Stichting doe een Wens’, maar voor volwassenen was er nog niets. Buddies for Life vult ook dat gat op. Het begon met de start van de Tour de France vorig jaar in Rotterdam, toen Topsport for Life een groep van 25 terminale patiënten een bijzondere dag kon geven door een volledig verzorgde vip-ontvangst te organiseren. En het kreeg een vervolg met het initiatief van Louis van de Moosdijk, op dat moment zelf aanbeland in de laatste fase van zijn leven.

Louis wist als geen ander hoe moeilijk het is om met zo’n doodvonnis om te gaan. Hij onderkende het belang van coaching en begeleiding in dit proces en richtte samen met Miel in ’t Zand van Topsport for Life kort voor zijn overlijden Buddies for Life op, een initiatief dat nu door zijn vrouw Ans wordt voortgezet. Zij en Louis hielden van het avontuur. Parachutespringen was hun passie. Zo leerden ze elkaar kennen. Daarmee begon hun liefde.

Toen Louis op 17 februari van dit jaar, op nog maar 47-jarige leeftijd, overleed ontstond dan ook al snel het idee om een parachutesprong-evenement ter zijner nagedachtenis te organiseren. Niet alleen zouden de leden van zijn vereniging een remembrancesprong maken, maar ernstig zieke patiënten, die dat nog op hun wensenlijst hadden staan, zou die dag meteen een gratis sprong worden aangeboden. Om het geheel compleet te maken werd besloten er meteen ook een sponsoractie aan te verbinden. Gezonde mensen, die minimaal 225 euro bij elkaar zouden brengen, konden ook mee de lucht in gaan. En dat allemaal onder de passende naam ‘Tussen Hemel en Aarde’.

Het idee om een parachutesprong te maken trok mijn jongste dochter, werkzaam in de zorg, in principe wel, maar toen ze hoorde waarvoor het was raakte ze pas echt enthousiast. ‘Dit past precies bij het werk wat ik doe’, zei ze, ‘dus daar ga ik voor’. Ik schrok!

Het geld was niet het probleem, van alle deelnemers haalde zij het meeste op, de teller stopte pas bij 700 euro, maar had ik, die zorgzame en zorgelijke vader, er wel goed aan gedaan om haar hiervan op de hoogte te brengen? Vroeger op de fiets naar school, later in de auto van haar vriend naar Ermelo, altijd weer waren en zijn er die woorden, vaak tot vervelens toe, zelfs nu nog: ‘Pas op, rij voorzichtig, kijk uit’.

Arme Ans. Sinds de dood van Louis had ze geen sprong meer gemaakt. Daar zou op vrijdag 3 juni verandering in komen. En ik bleef haar maar lastig vallen met vragen over de veiligheid van mijn jongste dochter. Lieve Ans, ze had er nog begrip voor ook. Beloofde met haar mee het vliegtuig in te gaan, alles nog eens extra te controleren en ook met haar mee te springen.

Toch lag ik er wakker van. En mijn jongste dochter? Die werd zenuwachtiger naarmate het evenement dichterbij kwam, vooral ook door mijn toedoen. Maar afgelopen vrijdag stapte ze, samen met vriendin Hedy, doodleuk en kalm dat vliegtuig in om even later tussen Hemel en Aarde te zweven.

Uiteraard stonden we met z’n allen bij de landingsplek. Vriend en vrienden, oma, broer, zus, moeder en een bibberende vader. Die pas tot rust kwam toen hij hoog in de lucht zijn kind zag hangen aan een parachute die gewoon normaal open was gegaan. En die een traantje moest wegpinken toen hij zijn verrukte, dolenthousiaste meisje even later ontroerd in de armen kon sluiten.

Met de hele familie, hebben we die avond nog lang nagepraat, nagenoten. De volgende dag wilde mijn dochter een mailtje sturen naar de mensen die haar sprong hadden gesponsord. Ik keek over haar schouders mee en zag dat ze begon met iedereen te bedanken voor het steunen van Buddies for Life. ‘Jullie hebben niet alleen mij een ongelofelijk mooie ervaring bezorgd, maar vooral een heel mooi en belangrijk doel gesteund’, schreef ze vervolgens. En weer kreeg ik een brok in mijn keel.

Een tien met een griffel en een zoen van de juffrouw. De oudsten onder ons weten nog waar deze uitdrukking vandaan komt. Uit een al lang vervlogen schoolsysteem, waarin leerlingen voor goede prestaties werden beloond met stempeltjes, verschillende kleuren inkt en ander fraais. Drie van deze beloningsmiddelen waren: een tien (het hoogste cijfer), een extra griffel (te gebruiken bij de lei) en een zoen van de juffrouw (een hele eer). Het onderwijssysteem is de afgelopen decennia al vaak hervormd, maar de uitdrukking is gebleven. Om aan te geven dat je iets buitengewoons hebt gedaan, iets waarop je trots kunt zijn.

Stoere Suzanne heeft afgelopen vrijdag iets bijzonders gedaan. Van mij krijgt ze een tien met een griffel en een zoen van de vader!

PS: Soms is het beter om niet alles te weten. Zeker niet als man met te veel oestrogenen, want, fragment uit een mail van Ans: ‘De tandeminstructeur van Suzanne was helemaal blij met zo’n levendig meissie. Salto’s? Voorover, achterover? Lekker wild of een keurige rustige sprong?, vroeg hij nog. Tegen Suzanne grapte ik: Zeg straks maar tegen je vader dat jullie het rustig en beheerst hebben gedaan en ga nu met Tom maar lekker uit je dak, je zit goed vast en het gevoel is fantastisch! Ze keek me nog even aan van echt? En ja hoor daar begon ze weer te lachen. Wat een leuke, lieve en pure griet heb jij’.

Voor een filmpje van de landing klik hier.