Ergens onderweg moet ik het zijn kwijtgeraakt. Ongemerkt eigenlijk. Ik weet niet eens meer wanneer, waar en hoe. Het is in elk geval lang geleden. En het verlies is waarschijnlijk in den beginne ingegeven door ervaringen die op de een of andere manier littekens hadden achtergelaten. Ik geloof dat ik niet de enige ben. Ik hoor het wel vaker om mij heen. Zeker in vakantietijd.

,,Ik had er het hele jaar hard voor geploeterd en ik heb het leuk gehad. De zon scheen, het was gezellig. Maar toen ik thuis kwam lag er meteen weer zoveel werk op me te wachten, was dat heerlijke ontspannen gevoel snel weer verdwenen. Na twee weken lijkt het wel vele maanden geleden en eigenlijk ben ik nu alweer hard aan vakantie toe.’’

Zelf ben ik er onlangs ook een weekje tussenuit geweest en herken ik dat soort opmerkingen wel. Ik was samen met alle drie mijn kinderen en ook verder omgeven met louter mensen die mij zeer dierbaar zijn. Weer even het gevoel van je gezin mogen ervaren, van compleet zijn, een groter genieten is er voor mij niet. Maar dan kom je thuis en ligt er een naheffingsaanslag van de belastingdienst in de bus. Een bon voor te hard rijden. De gemeente heeft weer een nieuw soort eigen bijdrage voor gehandicapten verzonnen, de derde alweer in korte tijd. Ik vraag me af hoe lang ik financieel nog in staat zal zijn om mijn dochter thuis te kunnen blijven verzorgen. Ik hoor dat we nu weer iets van 150 miljard gaan storten in de bodemloze put die Griekenland heet. Hoe moet dat straks met onze pensioenen? Een idioot vermoordt in Noorwegen 77 mensen. De beelden van hongerend Afrika zijn verschrikkelijk…

De waan van de dag, de zorg om alledag, slaat in recordtempo toe. Vroeger was het na een dikke week automatisch terugkijken geblazen. Als de vakantiefoto’s eindelijk klaar waren. Spannend. Zouden ze zijn gelukt? Ja hoor. Mooi! Kijk deze! En deze! Leuk! Weetje nog? Tegenwoordig bekijk je de kiekjes al tijdens de vakantie. Gewoon op je laptop. Het woord nagenieten heeft een wel heel beperkte houdbaarheidsdatum gekregen.

Soms lukt het je ook niet meer omdat, wat ooit fijne herinneringen waren, later vaak opeens pijnlijke zijn geworden. Vanwege een echtscheiding bij voorbeeld. Of een sterfgeval. Prachtig al die vakanties op de camping of in die huisjes in Frankrijk, al die mooie momenten met de toen nog kleine kinderen. Maar je denkt er liever niet meer aan. Omdat wat je dacht dat de liefde van je leven was, tenslotte je geliefde niet meer is, het gezin niet meer compleet is en je weet dat al die mooie tijden nooit meer terug zullen komen. Geweldig en bijzonder dat feest daar ver weg, verscholen in het Colombiaanse Andesgebergte, dat de locale bevolking speciaal voor mijn collega Johan en mij had georganiseerd. Maar Johan is alweer heel wat jaren geleden overleden, ik mis hem nog steeds, dus word ik daar liever niet aan herinnerd.

Ik hoor steeds vaker om mij heen dat ik vooral moet ‘Leven in het Nu’. Bladeren door je herinneringen? Niet doen. Je bent een typische kreeft hoor. Leven in het verleden, niet kunnen loslaten, man, doe niet zo gek, wordt eindelijk eens volwassen. Misschien hebben die criticasters wel gelijk, maar dat wil niet zeggen dat je in dat Nu de kunst van het nagenieten moet kwijtraken. Het een kan ook samen gaan met het ander, besefte ik opeens zomaar uit het niets vannacht.

Dat kwam door Ivo Niehe. Zijn televisieprogramma ‘De TV Show’ bestaat dertig jaar en in de nachtelijke uren wordt daar dezer dagen op teruggekeken. Ik zapte er toevallig tegenaan en zag Sting opeens voorbij komen. Ivo memoreerde aan een van zijn mooiste optredens. Samen met You-You Ma. Salt Lake City 2002. De beelden. Het geluid. Fragile. Het is en blijft een prachtig nummer. Die hele setting, het kwam me allemaal bekend voor. En verrek, ja, ik was erbij, daar, toen in Salt Lake. Nog even goed kijken. Ja hoor, daar zat ik! Ik was het al lang vergeten.

Ik genoot indertijd even ter plekke, maar ook toen al was nagenieten er niet bij. Want ik was daar voor mijn werk, ik had het druk-druk-druk en elke dag was er wel weer iets anders, waardoor je jezelf niet de tijd gunde om dat wat je allemaal aan bijzonders meemaakte op je in te laten werken, echt te zien, te voelen, te horen, te ruiken, te ondergaan. En terug in Nederland wachtte er wel weer een volgende klus, een andere reis. Nagenieten? Dat was toch iets voor ‘ouwe lullen’.

Ben ik nu dan opeens zo’n ‘ouwe lul’ geworden? Zeg het maar! Misschien ben ik wel wijzer geworden? Het maakt me niets meer uit wat anderen vinden. Zomaar opeens, midden in de afgelopen nacht, vond ik met terugwerkende kracht de kunst van het nagenieten terug. Ik heb er lang over gedaan. Maar het mag weer. Van mezelf. In het Nu.

Ik heb me voorgenomen mezelf midden in de vluchtigheid van het leven, midden in de waan van de dag, elk etmaal even een kwartiertje terug te trekken in mezelf, stil te staan bij momenten van toen en die mee te nemen naar het nu. Ik ben benieuwd wat het morgen gaat worden?

De wonderbaarlijke ontboezemingen van Melanie Griffith, die mij in Albertville uitnodigde om samen met haar een weekje naar een Zwitserse Alpenhut te gaan? Het etentje met de toen nog onbekende Kylie Minogue? Die wilde stapavond met de zanger van Europe (The Final Countdown) in Gothenborg? De eerste kennismaking met het toen nog nieuwe fenomeen karaoke in Calgary? Dat kleine Japanse meisje in Nagano dat me zomaar een van papier gevouwen vogeltje kwam geven? Het bizarre Koreaanse nachtleven in Seoul, in de wijk Itaewon. Of gewoon een van die ‘oude’ vakanties op een camping in Zuid-Frankrijk met het toen nog complete gezin?

Zoveel gezien, zoveel meegemaakt. Er nooit meer bij stil blijven staan betekent ook dat je er niets van hebt geleerd. Bovendien: zonder verleden geen toekomst.

Nagenieten is trouwens niet alleen iets voor ouderen. Ook de jeugd zou ik willen oproepen dat wat meer te doen. Eergisteren, op het verjaardagsfeestje van mijn jongste dochter, feliciteerde een vriendin van haar me met de Publieksprijs die mijn laatste boek had gewonnen. In een adem door vroeg ze of ik al bezig was met het volgende. Niet dus. En automatisch voelde ik me een beetje schuldig. Raar eigenlijk. Terwijl de ene prestatie amper is geleverd, moet je dus blijkbaar meteen alweer verder gaan met de volgende.

Dat ga ik ook wel doen. Maar in het vervolg niet meer zonder die momentjes voor mezelf, dat even stil blijven staan bij ogenblikken van nagenieten. Ik ben blij dat ik die kunst na zo vele jaren heb teruggevonden. En kijk nu op dit moment weer even naar de uitvergroting van een foto van mij met mijn drie kinderen, onlangs genomen tijdens een heerlijk samenzijn. Er komt als vanzelf een glimlach rond mijn mond. Wat kan nagenieten toch mooi zijn…