‘Maar meneer van de afdeling Medische beoordelingen, mijn dochter heeft echt fysiotherapie nodig. Haar rug is enorm scheefgegroeid, haar voetjes klappen bijna dubbel, ze is spastisch en als ze geen fysiotherapie krijgt worden de problemen alleen maar groter en kunnen, zo zegt de arts, zelfs haar organen in de knel geraken. Dan is het leed echt niet meer te overzien, daar kan ze zelfs aan doodgaan.’

‘Dat kan wel zo zijn, maar dat is een zaak van de AWBZ, die moet dat vergoeden.’

‘Maar de AWBZ heeft deze kostenpost dit jaar helemaal wegbezuinigd, die zeggen ‘daar heb je de ziektekostenverzekeraar voor’, dus klop ik nu bij u aan.’

‘Daar hebben wij niets mee te maken, het AWBZ kan bezuinigen wat ze wil, wij gaan dat echt niet vergoeden’.

‘Dus komt het weer op de haar zo liefdevol zelf verzorgende ouders neer? Ik was er al bang voor. Maar nu ik u toch eindelijk aan de lijn heb, er is ook nog een ander probleem. Ik heb een mooie, aanvullende, dure verzekering voor mijn dochter bij u, maar nu wordt de tandarts opeens niet meer vergoed. Omdat ze zo weinig kan en ook niet zomaar haar mond open kan doen in een tandartsstoel, moeten wij twee keer per jaar met haar naar een speciale kliniek op controle. Die speciale kliniek is inderdaad erg duur, maar wij hadden een afspraak met jullie dat jullie die kosten zouden vergoeden.’

‘Dat klopt, dat hebben we in het verleden ook gedaan, maar dat doen we nu dus niet meer. Is allemaal veranderd. Ze moet maar naar een gewone tandarts.’

Naar een gewone tandarts kan ze dus niet. En die fysiotherapie heeft mijn dochter keihard nodig. Natuurlijk krijgt ze die, zoals we ook met haar naar de tandarts blijven gaan. Als is dat, financieel gezien, weer een rib uit ons lijf. Er is de laatste tijd al zoveel weg bezuinigd en op onze ruggen terechtgekomen.

De gezondheidszorg staat enorm onder druk. Het maakt niet uit wie straks de nieuwe regering gaat vormen, er moet stevig bezuinigd worden. Je doet je best om daar in elk geval nog een klein beetje begrip voor te hebben, ook al treft het vooral de zwakkeren in onze samenleving. Maar er is en blijft iets heel raars aan de hand met die gezondheidszorg.

Als we ons kind uit huis plaatsen (op laten nemen) krijgt ze die fysiotherapie en die tandarts wél vergoed. Ik ben geen econoom, maar volgens mij kost uit huis plaatsing de samenleving vele, echt vele, malen meer dan als de ouders hun gehandicapte kind gewoon zelf thuis verzorgen.

Toen ik vanochtend klaar was met het schrijven van een zoveelste verweerschrift en voor mijn eigen gezondheid een herhaalrecept ging halen bij de apotheek, merkte ik trouwens dat er anno 2012 nog meer gekke dingen gebeuren met die gezondheidszorg.

‘Meneer, uw pillen worden niet meer vergoed.’

‘O? Hoe komt dat dan zo opeens?’

‘U heeft pillen van 200 mg en die vergoeden ze dus vanaf dit jaar niet meer. Als u nu diezelfde pillen neemt van 100 mg en dan gewoon twee per dag slikt in plaats van een, is er geen probleem, want 100 mg vergoeden ze nog wel.’

‘Dat verzint u niet! Echt waar? Nou, doe dan maar die van 100 mg’.

Even later loop ik met twee keer zoveel doosjes pillen naar huis. Het kost dubbel zo veel aan verpakkingsmateriaal, het neemt dubbel zo veel volume (van de fabrikant, tot het vervoer en de opslag in de apotheek) in beslag. Ik ben dus geen econoom, maar volgens mij is dit niet echt handig.

Vroeger leerde ik dat goedkoop ook duurkoop kan zijn. Volgens mij is dat ook met die fanatieke bezuinigingsdrift in de gezondheidszorg het geval. Daar hoef je niet voor gestudeerd te hebben.

Zijn ze in Den Haag nu zo dom of ben ik zo slim?