SOMS KUN JE ALLEEN NOG MAAR STIL ZIJN…
Voor sommigen zal de zon nooit meer schijnen
Voor sommigen zullen de sterren nooit meer stralen…
De ogen dof
Het hart schreeuwt van woede en verdriet
Het lijf krimpt knisperend van ellende ineen
Verdwaalt in machteloosheid…
Moeder…
Voor sommigen komt het leven zomaar opeens knarsetandend tot stilstand
En heeft de werkelijkheid een te hoog prikkeldraadgehalte
Omdat er simpelweg geen woorden bestaan voor die werkelijkheid…
Dan is er alleen nog maar de stilte
Een stilte die zo doorzichtig en breekbaar is als kristal
Een gevoel dat je wilt huilen, maar dat voorbij het huilen gaat…
Wat dan rest, midden in die stilte, is nog slechts dat stille verdriet
En dat medeleven
Voor een moeder en haar eindeloze eenzaamheid
En het totale onbegrip voor dat wat er is gebeurd..
RIP: Ruben en Julian
Sterkte moeder Iris voor een verdriet dat niet in woorden is te vangen