Uitslag van onze nationale zeurpiet Syl

The Music Factory? Opeens weet ik het. Die Nederlandstalige televisiezender die voornamelijk videoclips van popmuziek uitzond.1995. Bridget Maasland, Erik de Zwart, Fabienne de Vries, Michael Pilarczyk, Wessel van Diepen. Juist ja, TMF dus. De laatste tijd vroeg ik me als ze op televisie was af waar ze eigenlijk vandaan kwam, hoe en wanneer ze in hemelsnaam een bekende Nederlander heeft kunnen worden die overal te pas en te onpas haar uitgesproken en vaak bizarre mening mag ventileren en daar, bij pakweg DWDD, nog voor betaald krijgt ook.

Silvana Hildegard (Sylvana) Simons, daar heb ik het dus over. Van 31 januari 1971. Paramaribo. Soms, als ik haar in een televisiestudio zie zitten, moet ik kijken of ze het wel echt is. Telkens een volstrekt ander ‘haarwerk’. Of opeens juist een kaal hoofd. Verwarrend. Maar als ze dan haar mond open doet en zoals gewoonlijk een verontwaardigde woordendiarree over ons uit begint te storten, is meteen alle twijfel verdwenen. Dat kan alleen maar onze Syl zijn, ons nationale geweten, onze enige echte zeurpiet.

Meer en meer is het moment dat zij gaat praten voor mij een zapmoment geworden. Ik weet niet meer precies wanneer dat is begonnen, maar ik krijg de vreemdste uitslag van Syl. Allergische reacties. Dan is het dus beter om zoveel mogelijk elk ‘contact’ te vermijden.

Gisteren waren mijn lieve, zorgzame vriendin en ik verwikkeld in een gesprek over de gezondheidszorg, over hoeveel er nog mis is, hoe weinig empathie en hoe veel onbegrip er ook nog steeds is bij de ‘gezonde’ medemens. We vroegen ons af waarom zo weinigen zich daar echt druk om maken. En opeens hoorden we op de achtergrond haar stem.

Ze had twee nieuwe vriendjes bij zich. Nog lang niet zo bekend als zij inmiddels is, maar net vaak genoeg op televisie geweest om te weten dat zij tot dezelfde virusgroep behoren. Snel die televisie uitzetten dus. Oef, net op tijd. En verder praten over de vaak onvoorstelbare dingen waar de zieke, gehandicapte of afhankelijk geworden oudere medemens mee te maken heeft, zaken waar je je dus echt druk om kunt maken.

Maar vandaag zie ik de ene na de andere column voorbij komen. Syl wordt uitgemaakt voor golddigger, uitgenaste poseur, Surinaamse troelala en ga zo maar door. ‘Self-called socialiste sluit zich aan bij salafisten’, lees ik ergens. Ik weet niet hoe dat komt, maar soms wint de nieuwsgierigheid het dan uiteindelijk van het gezonde verstand. Stom. Want zojuist heb ik toch maar even naar Uitzending Gemist gekeken.

Syl heeft, zo blijkt, zich aangesloten bij de zelfbenoemde emancipatiebeweging Denk, die volgens mensen die het kunnen weten, deel uitmaakt van ‘de lange arm van Ankara’. Ze gaat de politiek in met mensen die Turkse parlementariërs die terecht vinden dat de massamoord op de Armeniërs tijdens de Eerste Wereldoorlog genocide was, publiekelijk aan de schandpaal hebben genageld. Syl is dus lid geworden van een partij die deze genocide ontkent en die door Kamerlid Marcouch niet zomaar een soort moslim-PVV werd genoemd.

Rancuneus, populistisch en geneigd tot intimidatie van andersdenkenden. Syl ‘doet het’ nu met de Kamerleden Tunahan Kuzu en Selçuk Öztürk, die zich anderhalf jaar geleden afsplitsten van de PvdA-fractie, mannen die maar wat graag provoceren en intimideren, spijkers op laag water zoeken en ‘de botte bijl’ hanteren. Mannen die zich per definitie gediscrimineerd voelen terwijl ze zelf juist discrimineren. Mannen die wederzijds respect prediken, maar vooral boos zijn op alles en iedereen. Mannen die Nederland als DE VIJAND neerzetten.

Met open mond kijk ik naar De Wereld Draait Door, waar Syl samen met Tunahan Kuzu en de al eerder voor Denk gestrikte wildebras Farid Azarkan zit. Hoor ik dat goed? Keurt ze nu zelfs goed dat Ebru Umar werd gearresteerd in Turkije?

Op internet zie ik een grap voorbij komen. Kent u die mop van die Surinamer, die Turk en die Marokkaan die samen op reis gingen? Ze gingen niet!

Maar 1 april is al geweest. En 5 december is nog ver weg.

Met dit nieuwe knutselwerk helpt beroepszeur Syl zichzelf in elk geval alvast de zomer door. Een volwassen gezonde zeurpiet consumeert jaarlijks anderhalf maal zijn eigen gewicht aan het geduld van anderen. Nu lijkt Syl mij niet al te zwaar, maar toch, ik krijg er nu alweer vlekken van. Al helemaal als ik hoor dat ze Denk ziet als ‘een frisse wind in een dorre woestijn’.

Ik kan alleen maar hopen dat die frisse wind later niet meer dan een storm in een glas water blijkt te zijn. Dat de politieke carrière van Sylvana Simons niet langer zal duren dan die van Peter R. de Vries. Anders is emigreren misschien nog de enige optie. Om gezondheidsredenen.