Over knikkende knietjes en spontane eisprongen
“Woestaantrekkelijk, helemaal totally mijn type.”
“Ik ben mijn tas al aan het pakken.”
“Wow, goeiemorgen zeg, ik greep meteen naar pen en papier, maar shit, opeens bedacht ik dat ik al ben getrouwd.”
“Heb even mijn vriendin van de grond gehaald, ze was van de bank gegleden.”
“Zes seconden Marc en ik kreeg een spontane eisprong.”
Als je opeens zulk openbaar enthousiasme voorbij ziet komen bij je doorgaans redelijk nuchter legertje facebookvrienden is de interesse natuurlijk meteen gewekt. Evenals de verbazing. Watsgebeurd? Heb ik iets gemist? Welke toekomstige blockbuster is er in première gegaan? Welke nieuwe filmster, welke adonis, is er op aarde neergedaald?
De oud-journalist in mij gaat bij zoveel commotie, waarschijnlijk uit macht der gewoonte, dan toch even op onderzoek uit. Uitzending Gemist. Het blijkt te gaan om het best bekeken televisieprogramma van de afgelopen jaren, een programma dat ik altijd heb weten te vermijden, maar waar ik nu opeens niet meer omheen kan. Als ik tenminste nog een beetje serieus genomen wil worden, wil kunnen meepraten.
Boer zoekt vrouw! Internationaal nog wel. Ik lees over knikkende knietjes. Niet twee, maar ontelbare en ja, dus ook bij getrouwde vrouwen. Vanwege een exotische kerel met tropenhoedje. Marc, een 37-jarige knapperd met een viskwekerij in Zambia. Mooie ogen, stoere kaaklijn, mysterieuze blik. Vrouwen kantelen in superlatieven over elkaar heen.
Hij heeft de looks, hij heeft de brains (universitaire opleiding), hij is een geslaagde zakenman, heeft katten en een hond en kan ook nog eens koken als de beste. Zijn huis kijkt uit op een prachtig meer, de zonsondergangen zijn er sprookjesachtig. En opgelet: hij wil heel graag kinderen! Probeer dan als vrouw maar eens met beide benen op de grond te blijven staan.
Massaal dromen ze van warme handen die tegen hun hart tokkelen. Geen haar op hun hoofd dat zich kan voorstellen dat dit ook weleens klauwen zouden kunnen worden die erin knijpen. Want Marc is een hele aparte. Dat hij in dit programma terecht is gekomen moet haast wel te maken hebben met heel slim en commercieel casten. Hij/het is te mooi om waar te zijn.Wie even verder kijkt dan al het gespetter kan deze wereldreiziger met maar liefst 150 werknemers nauwelijks meer een boer noemen. Als de tilapiakwekerij van deze ondernemer straks de grootste van Afrika is geworden gaat hij gewoon weer wat anders doen, in gewoon weer een ander land.
Is dit een typisch mannelijke reactie? Misschien. Eisprongen zijn mij gelukkig altijd vreemd gebleven. Mijn jongste dochter zei altijd met een brede glimlach dat haar vader haar zo goed begreep en voor haar zorgde omdat hij voor een man zo opmerkelijk veel oestrogenen had. Maar zelfs die laten me nu in de steek. Ik zie het namelijk niet, het waarom van al die adoratie.
Waarom is tilapia (een verzamelnaam voor een groot aantal tropische zoetwatervissen uit de familie der cichliden) opeens in Nederland zo’n populaire zoekopdracht? Waarom wordt op google ook Zambia (het vroegere Noord-Rhodesië, een land in Afrika dat grenst aan Congo-Kinshasa, Tanzania, Malawi, Mozambique, Zimbabwe, Botswana, Namibië en Angola) zo vaak aangeklikt?
Zijn er vrouwen die mij kunnen en willen uitleggen waarom ze als een blok vallen voor deze Marc, maar liefst 7502 vliegkilometers ver weg van eigen huis en haard? En zijn er tussen die meer dan drie miljoen kijkers ook veel mannen? Zo ja, vertel mij waarom jullie je zo graag zo klein willen voelen?
Ben ik dan soms jaloers? Nee hoor, daar ben ik veel te oud en gelouterd voor. Bovendien ben ik voorzien. Met de mooiste en liefste van allemaal. Ook zij heeft de looks. En de brains. Ze woont 7441 kilometer dichterbij. Dat is wel zo makkelijk.
De herfst komt eraan, maar voor vrouwelijk Nederland is de lente alvast begonnen. Boer Zoekt Vrouw zal vooral dankzij Marc ongetwijfeld weer alle records breken. Ik zal ook zo nu en dan inschakelen, want het intrigeert natuurlijk wel. Maar gelukkig is er ook nog een omroep voor mannen. Met Voetbal Inside. Daar begrijpen de meeste vrouwen dan weer niets van. Rare mensen zijn en blijven we.
Nawoord: En dan blijkt al na een paar dagen dat Marc inderdaad geen boer is, maar een goedbetaalde manager, een huurling van een uitzendkantoor uit Amsterdam. Niets mis dus met mijn voorgevoel. Maar wat zullen al die vrouwen zich belazerd voelen door KRO/NCRV.