Wie helpt deze zwever uit zijn verkiezingsleegte?
Rutte: Twee miljard voor betere verpleeghuiszorg!
Pechtold: 500 euro voor iedereen met een baan!
Roemer: Pensioenleeftijd weer naar 65!
Asscher: Weg met het eigen risico en vaste gezichten aan bed!
Klaver: 1,7 miljoen voor ouderenzorg!
Sinterklaas, wie kent hem niet… van wie was dat liedje ook alweer? O ja, Het Goede Doel. Ook wel een toepasselijke naam trouwens. Dankjewel google.
Woensdag 15 maart. De Sinterklazen staan momenteel in de rij. Samen met de Kerstmannen. En de verjaardagsvisite. Wat gaat het een gigantisch feest worden, dat feest van de Democratie. Alles wat de laatste jaren zo enorm scheef is gegroeid zal worden rechtgetrokken. De baronnen van de politiek koketteren met overdreven strijdlust in combinatie met gespeelde nonchalance in zo ongeveer elk praatprogramma op televisie. En wat lijken ze opeens eigenlijk allemaal veel op elkaar. Ze doen mij denken aan Henry Kissinger, die ooit opmerkte nog nooit in zulk interessant gezelschap verkeerd te hebben als toen hij in zijn eentje in de spiegelzaal de lunch gebruikte.
Dramaturgen, barricadetijgers, politici met een houten mond, die woorden spreken als door een computer gestuurd. Hun drang naar stemmen gaat ten koste van ethische scrupules, de bodem in hun schaamtegevoel is al lang weggeslagen. Mannen en vrouwen met ijzer in de ziel, dat zijn het vooral. Ik schrijf hier zomaar wat spontaan bij me opkomt, want ik word nu al hoorndol van al dat electoraal gebluf van al die gepolijste autoriteiten, van die hele campagnediarree die momenteel over ons wordt uitgestort.
Die enorme cocktail aan prachtige beloften zorgt voor een Gordiaanse knoop in mijn hoofd. Zijn zij nu zo slim of wij kiezers zo dom? Iedereen moet toch zo stilaan weten dat verkiezingsbeloften niet bestaan in een coalitieland als Nederland. Waarom doen ze het dan toch weer? Meer dan ooit, zo lijkt het wel. Met overtreffende trappen zelfs.
De laatste decennia, ja, zo oud ben ik al en zo vaak ben ik al naar de stembus gegaan, hebben een gat in mijn geloof gebrand. Als politici ergens goed in zijn geworden dan is het wel in het verzinnen van tijdelijke oplossingen voor blijvende problemen. En in het doen van beloften die ze niet nakomen. Geen probleem blijkbaar, want gewoon even sorry zeggen is straks vast weer genoeg.
Ik wil ze op weg naar 15 maart zo graag geloven, maar het lukt me niet meer. Waar is de tijd gebleven dat ik als student met vaste hand een kruisje zette bij de PSP, niet alleen vanwege de denkbeelden, maar, ik geef het toe, ook vanwege die prachtige verkiezingsposter, die naakte vrouw (ja, mét schaamhaar, want daar was toen nog helemaal niets mis mee) met gespreide armen voor die koe? Of die jaren dat ik zelfs uit volle overtuiging lid was van de PvdA?
Ooit, toen het mij voor de wind ging en ik als journalist de wereld mocht rondreizen, heb ik zelfs een keertje VVD gestemd. Later, toen ik mij meer zorgen ging maken, kwam ik via D’66 en Groen Links uiteindelijk bij de SP terecht. Toegegeven, ik ben dus altijd al een zwevende kiezer geweest, aan mij had je als partij dus geen vastigheid. Maar als ik ging stemmen deed ik dat met de overtuiging die ik toen, in die fase van mijn leven, had. Dat gaf een goed gevoel.
Nu, als jonge 60-plusser, weet ik het voor het eerst niet meer. Maar dan ook echt helemaal niet. Vaak hoor je dat mensen naarmate ze ouder worden standvastiger worden. Trouw aan de eigen principes. Die heb ik wel, maar ik weet niet meer aan wie ik ze kan toevertrouwen. Wie helpt mij uit deze verkiezingsleegte? Wie trekt mij over de streep? In wie kan ik weer gaan geloven? Over een paar weken is het zover. Het zal toch niet gebeuren dat ik voor het eerst in mijn lange volwassen leven de verkiezingen zomaar aan me voorbij laat gaan?