Übermensch Michael van der Lubbe
Michael van der Lubbe, Michael van der Lubbe uit Nijmegen. Wie ben jij? Wat ben je voor een mens?
Ik kan aanvankelijk niet geloven wat ik lees. Maar het staat er toch echt. Als ingezonden brief vanavond in de NRC. Onder de veelzeggende kop: Zij kosten iedereen geld.
Zij zijn in dit geval ernstig gehandicapte mensen in het algemeen en mensen met het Syndroom van Down in het bijzonder.
Michael van der Lubbe schrijft over ‘het belang van de samenleving bij een zo gering mogelijk aantal ernstig gehandicapten, wier opvang en verzorging levenslang hoge kosten met zich meebrengt waar geen economisch rendement tegenover staat’.
En: ‘De keuzevrijheid van ouders om ondanks de beschikbaarheid van prenatale diagnostiek zoals de NIPT een ernstig gehandicapt kind toch geboren te laten worden, is derhalve niet absoluut maar begrensd door de kosten waar zij de samenleving mee opzadelen. Afzien van abortus is in dergelijke gevallen meer dan een particuliere beslissing en zou voor de ouders financiële consequenties behoren te hebben’.
Onrendabele mensen. Ouders die dan zelf maar voor de kosten moeten opdragen… Michael van der Lubbe, Michael van der Lubbe uit Nijmegen…
Verbijsterd was ik, toen ik vorig jaar in een blad van een stichting die pretendeert er voor gezinnen met zorgintensieve kinderen te zijn een groot interview met Midas Dekkers las. Hoe haalde de redactie het in zijn hoofd om deze man acht hele pagina’s lang de eigen doelgroep te laten schofferen?
Het smakeloze verhaal van een bewust kwetsende Dekkers maakte veel emoties los. Ik schreef er de volgende blog over en plaatste die door op facebook.
Tussen de vele begripvolle en lieve reacties stonden er ook een paar van mensen die mijn blog verschrikkelijk vonden, die mij rechtstreeks aanspraken en die niet begrepen waarom ik een gehandicapt kind heb.
Stom, want: ‘Er is toch iets als de vlokkentest’.
Ja, ook toen waren er mensen bij die klagend riepen dat al die gehandicapten onze samenleving alleen maar geld kosten.
Natuurlijk lieten dergelijke grove reacties mij niet koud. Maar na een nacht slecht slapen en veel nadenken kon ik de schrijvers als simpele, domme mensen van me afschudden.
En nu is daar dus opeens Michael van der Lubbe uit Nijmegen. Die de moeite neemt om een heuse ingezonden brief te schrijven. Met echte foutloze volzinnen nog wel.
Naar kwaliteitskrant NRC.
IJzingwekkende woorden.
Het zijn er dus meer dan ik dacht. En ze komen uit alle lagen van onze bevolking.
Harteloze mensen.
Gespeend van elk milligrammetje empathie, wat eigenlijk op zich al ook een handicap is.
Primitieve figuren die een cocktail aan scheel makende zinnen uitkramen.
Mensen met ijzer in de ziel.
Ja, ik maak me boos.
Ja, ik vraag mij af waarom de NRC zo’n man een podium geeft.
En nee, ik doe normaal niet aan Naming and Shaming.
Maar deze ingezonden brief vraagt erom.
Michael van der Lubbe, Michael van der Lubbe uit Nijmegen…
Übermensch.
Het is voor jou te hopen dat je nooit ernstig ziek zult worden, dat je nooit vanwege een ongeluk in een rolstoel terecht zult komen, dat je nooit een economisch onrendabel mens zult worden.
Sieg heil Michael.