Ik mis de keukentafel
Je heet Lotte van Beek, hebt op 1/100ste seconde een medaille gemist, er plakt een verhaal van jarenlange, maar overwonnen, ellende aan je vast. De makers van Studio Sportwinter vragen je om, ondanks die op een haartje na gemiste medaille toch naar hun olympisch avondprogramma te komen. Dapper dat je dat doet. Maar nog geen drie minuutjes later sta je alweer buiten in de vrieskou van Pyeongchang.
Natuurlijk moet er in die 50 minuten ook aandacht worden besteed aan gouden Ireen Wüst en bronzen Marrit Leentstra. Maar die zijn ook alweer te snel weg. Er moet blijkbaar over ijshockey worden gepraat. Er is een speciaal item over ene Chloe Kim (dan hebben we het over de kwalificatie op de halfpipe?). Co-host Erben Wennemars moet zijn zendtijd (eigen item) krijgen. Er zijn nog wat filmpjes en rubrieken. En presentator Henry Schut moet ook vanavond weer zijn aandacht en tijd verdelen onder in totaal maar liefst negen voorbijvliegende studiogasten.
Met vijf eigen camera’s zorgt de NOS overdag voor prachtige live-tv langs de schaatsbaan. Maar het avondprogramma voegt, op primetime, te weinig toe aan wat eerder op de dag en vroege avond al aan interviews, achtergronden en vooral ook mooie emoties is voorbijgekomen.
Misschien ligt het aan mij, maar ik mis de intieme (keuken)tafelgesprekken van Mart Smeets. Nu zie ik de een na de ander in razend tempo eventjes neerploffen op ieder zijn eigen (woonkamer)bank. Het avondprogramma komt daardoor maar niet op gang. Te vluchtig, te veel in te weinig tijd willen doen. Gasten die in vliegende vaart binnen komen en weer weg rennen. Van alles wat en daardoor eigenlijk niets. Het beklijft niet. Jammer van deze gemiste kans.
Dankjewel Lotte van Beek, dapper dat je er was. Ga maar snel weer naar je ouders toe Ireen Wüst. Gauw naar bed Marrit Leenstra.