Jullie waren betoverend mooi!
Als eerste: DANKJULLIEWEL!!! En als tweede: Wat was dat moeilijk! Ik heb me wel eens eerder ingezet voor crowdfundingsacties. Maar dan ging het om anderen. Wie mij een beetje kent weet dat ik niet goed ben in het zelf om hulp vragen. Al was het nu ook niet echt voor mezelf, maar voor mijn prachtige dochter Brigitte en 28 andere mensen met een verstandelijke en/of meervoudige beperking, ik moest toch heel wat schroom van me afschudden.
Crowdfundingsacties, daar waren er toch al zo enorm veel van? En was dat niet ook een beetje bedelen? Moest ik daar mensen mee lastig gaan vallen? Ja, dat moest ik! Ik had Brigitte -en anderen- bezig gezien bij een Tovertafel, die aanwezig was op een jubileumfeest van onze zorginstantie Gemiva SVG. Wat een geweldig ding was dat! Wat zou het mooi zijn als ze dat ook op haar groep hadden. Maar wat was-ie duur!
Het liet me niet los. En uiteindelijk kwam er dus die inzamelingsactie van en voor woonlocatie Schouwenhof en moest ik voor mijn gevoel met de billen bloot. Want soms heiligt het doel de middelen en moet je dus iets gaan doen wat volledig buiten je comfortzone ligt.
Het doel was natuurlijk duidelijk. De middelen? Maar eens beginnen met Facebook. Maar Facebook is Facebook niet meer sinds het nieuwe algoritme daar. Steeds hetzelfde kleine groepje mensen zag mijn oproep voorbijkomen, steeds viel ik dus weer dezelfde vrienden lastig. Om de vis(bedel)vijver wat groter te maken besloot ik een aparte Facebookactie op te zetten. Eentje die ik makkelijker met al mijn ‘vrienden’ kon delen. Daarvoor moest ik dan wel bijna 5.000 keer apart op hun namen klikken. Weer een schroom die moest worden overwonnen.
En de volgende wachtte: Al mijn contactpersonen in mijn gewone mail aanschrijven, mijn familie, oud-collega’s, ‘echte’ vrienden. Eerst wilde ik in alle gevallen nog selectief te werk gaan, maar uiteindelijk gooide ik alle remmingen overboord. Vele keren drukte ik op de verzendknop. Ik ging mensen nu echt daadwerkelijk op hun privédomein lastigvallen met iets waar ik eigenlijk zelf een hekel aan heb. Maar er was geen weg terug meer, dan maar all-in gaan.
Oude vrienden, Facebookvrienden, LinkedIn-contacten, familie, bekende Nederlanders, onbekende Nederlanders, ik spaarde niemand. En dan krijg je verrassende reacties.
Er waren boze mensen die vonden dat de zorginstantie zelf maar dat geld moest ophoesten. Ik reageerde dat ik liever heb dat ze hun geld in voldoende personeel en goede basiszorg investeren. Ik schreef wel vijftien fondsen aan, maar kreeg alleen maar afwijzingen. Uit hun -en ook heel wat andere- reacties bleek maar weer eens dat de groep mensen met EMB (Ernstige Meervoudige Beperkingen) een vergeten en ‘weggestopte’ groep is, waar weinig aandacht voor is. Commercieel niet bepaald aantrekkelijk om ‘goede sier’ mee te maken. Bovendien dus behoorlijk onzichtbaar voor de samenleving.
Er waren ook veel mensen die zeiden: ‘Dat wil ik ook wel voor mijn kind’. Wat me deed beseffen dat ik veel vrienden heb die zelf tot over hun oren in de zorg(en) zitten.
Sommige mensen hebben mij op Facebook ‘ontvriend’ omdat ik ze heb lastiggevallen met iets wat er volgens mij echt toe doet, anderen wilden door mijn hulpvraag juist opeens vriend worden.
Een andere les, die ik maar weer eens leerde, was die van het beroemde loslaten. Elke keer weer had ik de neiging om te kijken hoever we waren, hoeveel er nog nodig was, of er nog nieuwe stortingen waren? Werd er nog geboden op die unieke gouden en platina cd’s die zangeres Hanny beschikbaar stelde? Hoeveel zal straks die geweldige muziekdag van Joop Vastenhout en Jos van Putte en hun Goodwill Concerts opleveren?
Langzaam maar zeker veranderde er echter iets. Bijna ongemerkt nam de stress af over of we het zouden halen of niet. Ik ergerde mij steeds minder aan mensen die kritiek hadden, maar raakte juist steeds meer ontroerd door al die vrienden die naar eigen vermogen doneerden. Ik zag hoe mensen die zelf elke maand weer de touwtjes aan elkaar moeten knopen toch kleine bijdragen gaven en dat deden met een heel groot hart.
Ik voelde steeds meer die prachtige warme deken die over de actie ging hangen. Ik kreeg steunbetuigingen van mensen waarvan ik het niet had verwacht. En ik kreeg mails van mensen waarbij ik tranen moest wegpinken.
Wat heb ik jullie lastiggevallen. Maar wat werd ik uiteindelijk geraakt door al die mensen die met warme handen langs universele snaren tokkelden.
Ik liet het los, vertrouwde erop dat het goed zou komen. En als je loslaat kunnen er wonderbaarlijke dingen gebeuren. Dan is het net als toveren.
Opeens was er die column van Norma Miedema. En ‘verscheen’ dat mooie mens dat die had gelezen en in één keer het nog resterende bedrag aanvulde. Met het verzoek om anoniem te mogen blijven.
Ik viel stil. De tafel voor de groep van Brigitte was ‘binnen’ terwijl het Goodwill Concert nog moet komen. Uiteraard gaat dat gewoon door. Met Brigitte als ambassadeur van de Tovertafel(s). Voor al die extra’s die er bij de Tovertafel kunnen worden aangeschaft. En vooral voor die andere locatie van Schouwenhof, waar ook mensen als Brigitte wonen. Voor die andere personen met meervoudige lichamelijke en/of verstandelijke beperkingen, die ook zo’n Tovertafel verdienen.
Maar dat laat ik nu verder ook zo veel mogelijk los en over aan Goodwill Concerts en hún relaties en vrienden.
Enorm bedankt iedereen! Jullie waren en zijn betoverend mooi!!!
PS: En kom vooral naar het Goodwill Concert op 24 maart in het Dolhuis in Dordrecht. Want daar gaat het toveren dus gewoon nog even door. Wie daar niet toe in de gelegenheid is, maar toch alsnog een bijdrage wil leveren kan dat doen door te doneren op: rekeningnummer: NL44KNAB0256435588 t.n.v. Goodwill Concerts (t.a.v. EJ van Putte/JJ Vastenhout) onder vermelding van TOVERTAFEL.
