Het gebeurt al jaren en het gaat helaas ook de komende jaren gewoon door. Want het is zo gemakkelijk. De mensen waarover het gaat kunnen zich vaak niet verweren. En de mensen die voor ze zorgen, opkomen en vechten zijn zo stilaan murw geslagen, te moe om maar weer eens op barricade te gaan staan.

Ik merk dat ook aan mezelf. 37 jaar doen we er alles aan om onze meervoudig beperkte dochter Brigitte een zo goed mogelijk leven te geven. En daar krijgen we de mooiste en meest dankbare glimlach die er bestaat voor terug. Van haar, van Brigitte zelf. Maar je hebt ook mensen zoals Brigitte die hebben deze lach niet, die uiten zich op een andere, minder vrolijke manier. Hoe moet het voor die ouders wel niet zijn om nu al jarenlang te zien hoe er telkens weer wordt bezuinigd op de zorg voor hun dierbaren. Waar halen zij de moed nog vandaan, die wij al amper meer kunnen opbrengen?

‘Hoe halen we veilig 2030’, was het uitgangspunt van de bijeenkomst die wij als ouders onlangs met de zorgverlener van Brigitte hadden. Dat woordje ‘veilig’ sprong er wat mij betreft uit. Want al gaat het inmiddels al lang niet meer over ditjes en datjes, de zorgen in de zorg zijn nu zo stilaan meer dan zorgelijk geworden. Dat er ongelukken gaan gebeuren kun je nauwelijks meer uitsluiten.

‘Een nog groter beroep doen op de mantelzorgers, op de ouders?’ Euh… dat zijn vaak al hoogbejaarden, die al lang gesloopt zijn, vooral fysiek. ‘Kijken of de cliënten broers en zussen hebben en die inschakelen?’ Welja… die doen al zoveel, die hebben zich al zo vaak moeten wegcijferen omdat hun zusje of broertje de aandacht nodig had. Kom op zeg! Mogen zij nu ze volwassen zijn en zelf kinderen hebben gewoon eindelijk wel een eigen leven hebben? ‘Meer vrijwilligers inschakelen?’ Was het maar zo makkelijk. Iedereen die kan en wil helpen, doet dat al.

Brigitte geeft ons de liefste glimlach die er is en zorgt voor licht in die steeds maar grijzer en grauwer wordende (politieke)wereld van de zorg.

Ik kan nog wel een tijdje doorgaan met het opsommen van oplossingen die niet werken of die zelfs nergens op slaan. Maar het enige wat echt zou helpen is stoppen met die al jarenlange afkalving van de gehandicaptenzorg. Helaas zit dat er, zo lijkt het ook nu weer, niet in. Als je naar de verkiezingsprogramma’s van de verschillende partijen kijkt zie je alleen maar een verdere versobering.

Vanochtend las ik zelfs dat naast al die partijen die willen bezuinigen op de ‘gewone’ zorg er partijen zijn die ‘de eigen betalingen in de langdurige zorg voor mensen met een beperking, die 24 uur per dag intensieve zorg nodig hebben’ verder willen verhogen. D66, BBB, CDA en JA21 waren de namen die erbij stonden. Van de een verwacht je het van de ander juist niet.

Woensdag 29 oktober is het weer zover. Stemmen! Maar op wie? Niet gaan is natuurlijk een zwaktebod. Maar een keuze maken is voor velen, waaronder ikzelf, moeilijker dan ooit.

Hoe halen we ‘veilig’ 2030? Ik zou niet weten bij welke partij ik dan momenteel zou moeten zijn. Ik zou de mensen die gaan stemmen willen vragen om toch vooral eerst goed het programma te lezen voordat je een rood kruisje bij een partij zet. Ook al ben je gezond van lijf en leden. Ook al heb je zelf geen zorg nodig. Wie heeft welke plannen met de zorg?

Het vertrouwen in de politiek is onder diegenen die dit herkennen minder dan ooit. Of ziet er iemand ergens nog een lichtje aan de horizon? Zeg het maar…